Beste Fiena,

Hoe is het toch mogelijk dat sommige ouders zo’n brave kinderen hebben? Dat vraag ik me geregeld af. Gewoon kinderen die geregeld naar school gaan, hun diploma halen en gaan werken of studeren. Zij gaan niet tekeer als een beest tijdens hun studietijd maar hebben naast hun studie ook nog baantjes. Niet teveel drank en helemaal geen drugs. Geen foute vrienden te bekennen maar ze hebben wel een leuke relatie met een vriend of vriendin met dezelfde achtergrond en dezelfde ambities. Geen drama’s over vreemdgaan of andere misstappen. Ze komen in het weekend naar huis en blijven hun stad of dorp trouw en vooral hun ouders. Ik ken zelfs een gezin dat gelovig is en alle drie de kinderen zijn dat ook en hun partners ook! Het grenst bijna aan een wonder.

Ik ken ook kinderen, nu dus volwassenen, die na de middelbare school zijn gaan werken. Ik sprak onlangs zo’n jongeman. Glazenzetter van beroep. Hij zag zijn toekomst helemaal voor zich. Hard werken en opklimmen in zijn beroep. Een leuke vrouw ontmoeten, twee kinderen in de wereld zetten en op een gegeven moment een leuk huisje kopen. Deze jonge man zag zijn toekomst helemaal zitten, hij kwam enthousiast over en vol passie. Hij zette de ruit in mijn deur er voortvarend in, het was in no time gepiept. De rekening was een teleurstelling. Ik begreep wel dat de jonge man brood in zijn beroep zag. Ik dacht bij mezelf, wat een ideaal kind, je hebt er geen omkijken naar.

Mijn ervaringen met mijn kinderen zijn heel anders. Een kind veranderde drie keer van studie en maakte tussen door een wereldreis van een jaar. Na dat jaar begon ze aan een nieuwe studie en die maakte ze af . Maar voor haar scriptie moest ze volgens haar naar Mozambique gedurende een jaar. Alles kwam uiteindelijk op zijn pootjes terecht. Ze heeft een leuke baan, een fijne man en geweldige kinderen. Eind goed, als goed.

Mijn zoon doet het nu ook goed. Hij ging naar de middelbare school, bijna elke dag, maar hij nam geen boeken mee. Hij had genoeg aan de lessen in de klas om over te gaan. Daarna ging hij naar een hogeschool. Gedurende drie weken maakte hij huiswerk. Daar werd ik zenuwachtig van en vroeg steeds of het nog wel goed met hem ging. Ik was deze situatie helemaal niet gewend. Bovendien droeg hij kleding en een haardracht die niet gewoon was. Twee verschillende schoenen en als het zo uitkwam damesblouses. Kortom, deze studie paste niet bij hem. De andere studenten liepen met actetassen en stropdas. Met vallen en opstaan in diverse beroepen is hij nu ZZPer. Hij woont heel goedkoop maar wel fantastisch. Wonen en werken bij elkaar. Hij heeft de vrijheid om te werken op een tijdstip van eigen keuze. Vooral ’s nachts. Ook hij is op z’n pootjes terecht gekomen. Ik ben als ouder trots op allebei. Beste Fiena, is dat terecht?

Beste Z,

Juig niet te vroeg!