Beste Fiena,

Vanaf mijn vroegste jeugd tot mijn 12e of 13e levensjaar was ik een poppenmoeder. Niet heel veel jaren later (zeven om precies te zijn) werd ik echt moeder. Iets anders wilde ik helemaal niet. Het was mijn ultieme droom, kinderen krijgen, echte! Ik had lang genoeg geoefend met mijn poppen. Ik zorgde goed voor ze. Iedere dag kregen ze verse kleertjes aan en ze werden oneindig vaak gewassen en gevoed. Ik ging ook veel met ze wandelen in mijn nét echte wandelwagen met kap. Ik versleet twee poppenwagens. Mijn poppen versleten ook, soms omdat de hond er ook mee speelde. De beschadigingen aan de poppen nam ik voor lief. Ik kan me nog herinneren hoe mijn poppen roken. Wel hield ik van de ene pop meer dan van andere poppen. Dat probeerde ik niet te laten merken. Maar deze minder geliefde poppen zaten zogenaamd op kostschool en speelden dus niet mee. Dat was bijvoorbeeld pop Marijke. Haar hoofd zat niet goed op haar schouders. Waarschijnlijk omdat de pop heel goedkoop was geweest in de aanschaf. Heel geliefd was Schtrampeltje, een echte baby Schildpadpop (Schildpad is een bekend merk dat nog steeds bestaat) . Verder was er Johnny (gekregen van John mijn zwager in spé) en Mieke (gekregen van tante Mieke, een vriendin van mijn moeder). Onvergetelijk was mijn Bella, een Franse pop met witte krullen en een beetje ordinair. Op mijn 12e vroeg ik nog een pop met sinterklaas, een hele grote babypop. Ik noemde hem Tom en hem pasten echte babykleertjes. Mijn nichtje van dezelfde leeftijd kreeg dezelfde pop en zij noemde hem Hans.

Ik heb mijn Tom nog steeds. Hij zit op mijn slaapkamer en hij heeft twee outfits, een voor de zomer en een voor de winter. Mijn andere poppen hebben het niet overleefd. Gewoon aan gruzelementen gespeeld. Ik hield heel veel van mijn poppen. Mijn nichtje hield haar poppen soms gewoon vast aan één been. Dan kregen we ruzie. Ik was van mening dat je een kind niet zo vast mocht houden. Zij verkondigde dan dat het geen echt kind was. Een zwakke verdediging in mijn ogen. We deden toch alsof dat wel zo was en dat was reden genoeg om je kind niet aan een been vast te houden. Ik kan me herinneren dat er op school een inzamel actie was voor arme kinderen. Sommige kinderen gaven hun poppen weg. Dat vond ik onvoorstelbaar. Dat deed je niet. Maar later bedacht ik dat deze kinderen niet van hun poppen hadden gehouden zoals ik dat deed. Nog steeds niet voor te stellen.

Beste Fiena, ik zie nooit meer dat kinderen echte poppenmoeders zijn. Ik zie helemaal geen kinderen meer met poppen spelen of ‘vadertje en moedertje’. Hoe zou dat toch komen?

Beste C,

Misschien hebben ze geen voorbeeld om na te spelen?