Beste Fiena,
Ik ben voor de bijl gegaan. Het is me weer overkomen. Ik was slap en nu hang ik! Ik heb nu een huisdier, een klein zwart-wit katertje. Ik was gedurende vijf jaar sterk. Ik bazuinde het uit: geen dieren meer in mijn huis, geen kat, hond, konijn, cavia, kanarie, parkiet, zelfs geen vis. Ik heb ze allemaal overleefd. Mijn kat W. Heeft zelfs 18 jaar bij mij gewoond. Daarna wist ik heel zeker. W. was mijn allerlaatste huisgenoot.
Ik keek nooit naar foto’s op internet van schattige poesjes, ik ging niet naar een nest kittens kijken bij vrienden.
Nu is het te laat. Mijn dochter was bij mij op bezoek met man en kinderen. Ze opperde dat het toch wel erg leuk zou zijn als ik een klein poesje zou aanschaffen. Mijn heftige protesten gingen onder in de enthousiaste instemming van iedereen. Behalve van mijn zoon. Hij had ook bedenkingen. Hij heeft van dichtbij meegemaakt hoe het afliep met W. Dat was niet prettig. Hij liet op een gegeven moment ‘alles lopen’. Toen was eigenlijk de tijd gekomen om hem te laten inslapen. Maar toch wachtte ik nog even. Wie weet zouden de medicijnen helpen. Maar nee. Het was toch einde verhaal. Mijn dochter wuifde alle bezwaren weg. Het gebeurde op zondagmiddag om 15.00 uur. Ik had al gemengde gevoelens toen ik de schatjes op internet zag die Katimo aanbood. Een telefoontje was genoeg en ik had een adres in Brunssum. Voor ik het zelf in de gaten had, zaten mijn dochter en ik in de auto op weg naar Brunssum, kijken naar twee tijgertjes en een zwart-witte. Nee, bedachten we, de zwart-witte werd het niet. W. was zwart-wit en we moesten niet gaan vergelijken. Dan kreeg de nieuwe geen eerlijke kans. Want, dacht ik, zo’n leukerd als W. kreeg ik nooit meer. De tijgertjes bleken te jong en moesten bij elkaar blijven. ‘Nee’ zeggen was geen optie toen ik in de ogen van de zwart-witte keek. We namen hem.
Thuis gekomen had mijn zoon een doos gevuld met kattenkorrels omdat er op zondag geen kattenbak te krijgen was. Hij zocht ook twee etensbakjes, een voor water en een voor brokjes. De brokjes en kattenbakkorrels had hij in de supermarkt gehaald.
We hadden ook al een naam bedacht: ‘Knuupke’ zolang hij nog klein was en later zou hij ‘Knoep’ gaan heten. Dubbend over wat de naam eigenlijk betekende kwam ik op de gedachte van rosen-knuupke Maar misschien komt het woord wel van knoeperd of van knoep-selderie of deur-knoep? Ik weet het niet, weet iemand het wel?
Knuupke, intussen, voelde zich meteen thuis. Hij inspecteerde zijn nieuwe thuis zonder spoor van angst. Integendeel hij kroop in alle hoekjes en gaatjes. Maakte meteen gebruik van de geïmproviseerde kattenbak. Ik zag de nacht met angst en vreze tegemoet. Maar nee, Knuupke sprong op mijn bed en installeerde zich naast mij als of hij dat al jaren deed. We hadden een rustige nacht.
Beste E,
Het is allemaal de schuld van Knuupke, hij heeft uw hart gestolen.