Beste Fiena, Mijn kinderen zijn niet gemakkelijk. Wat zeg ik, ze zijn ronduit moeilijk. Ze zijn nu volwassen. Maar het begon al toen ze nog klein waren. Ze wilden niet eten wat ik kookte en ze wilden niet slapen op de juiste tijd en ze wilden over het algemeen niet luisteren. Wat ik voor kunstgrepen heb moeten uithalen om ze bijvoorbeeld aan het eten te krijgen, kunt u zich niet voorstellen. Hapje voor mama, hapje voor papa, tjoek tkoek daar komt het treintje en hup de tunnel in. Niet spelen met het eten, dóór eten, niets op de grond gooien, niet kliederen, niet alles uit je mondje laten vallen, voorzichtig met de beker alles gaat er overheen, niet met de vork in de tafel prikken, niet de oogjes je zusje uitprikken, niet je mes in de mond steken, niet met je handen eten, met je mondje dicht eten, niet smakken, blijven zitten tot we allemaal klaar zijn, bordje leeg eten anders geen toetje, drie hapjes spinazie daar word je sterk van, één spruitje proeven, goed kauwen, dat is niet bah, dat is witlof, ook de korstjes van je brood opeten, niet zoveel hagelslag, eerst kaas of vlees daarna zoet op de boterham, nee niet pindakaas, jam en leverworst tegelijk, géén suiker op je brood, water drinken mag maar geen cola bij het eten. Het kostte veel energie en leverde weinig resultaat op. Ze zijn volwassen maar eten voor de tv snacks uit de magnetron, te weinig groenten en te weinig fruit, melkproducten al helemaal niet. Voordat ze in slaap vielen ging er heel wat gedoe aan vooraf. Eerst in bad dus kleed je uit, vuile was in de mand a.u.b., schiet nou op, haren wassen hoeft vandaag niet, niet de hele fles badschuim leeg maken, niet je broertje te lang onder water houden, nee zeep prikt niet in de ogen, niet zo spetteren, pas op, je glijdt uit, niet aan de kraan draaien. Laat dat, kom dat ik je oren was, stel je niet aan, kom er uit! Kom er nú uit! Sta stil, pyjama aan, tanden poetsen. Deze tandpasta is wel lekker, niet meer naar beneden, Kom hier! Ga nou in bed liggen, Er zit geen enge man onder het bed, een verhaaltje, goed nog één verhaaltje. Het lampje mag aan, ja, de deur blijft open, een slokje water en nu is het genoeg! Slapen Nú! Mijn volwassen kinderen gaan hele nachten naar het café of ze kijken in de lange nachtelijke uren naar vele films en slapen dan de hele zondag uit. Ze brengen uren op de badkamer door en als ze dan tevoorschijn komen, zijn ze onherkenbaar. Haren staan alle kanten uit, schreeuwende kleuren boven en onder de ogen, ringen en steekdingen door neus en lip, kleding alsof ze eerst door de papierversnipperaar zijn geweest of kleding alsof ze naar het strand gaan maar bedoeld is voor de eerste werkdag. Fiena, heb ik iets verkeerd gedaan? Beste G, Misschien wel...