Beste Fiena,

Het tijdstip nadert met rasse schreden dat ik over leven en dood moet beslissen van mijn huisdier, mijn kat, mijn grote vriend. Hij krijgt steeds meer gebreken en ik zie dat hij stram van ouderdom wordt. Hij kan zijn behoeften niet goed meer ophouden (met alle gevolgen van dien) en hij kan ook zijn eten niet meer goed verdragen. Hij spuugt minstens de helft weer uit. Hij is nu ongeveer zestien jaar oud. Het gaat mij erg aan het hart om hem zo krakkemikkig te zien. Ik ben altijd van mening geweest, en ben dat nóg, dat je een dier niet moet laten lijden. Dat zeg ik vanuit mijn verstand en vanuit mijn hart. Maar ik ben laf en wil niet dat hij dood gaat. Ik denk aan mezelf en vind het zo verdrietig om hem te moeten missen. Het was altijd zo’n ondeugende, slimme kat. Nachtenlang ging hij op stap en kwam trots terug met vogels en muizen. Een keer zelfs met een duif. Die had hij heel lief onder mijn bed gelegd. Nu vind hij het al gauw te koud om naar buiten te gaan. Hij ligt meestal op de bank of onder de verwarming te slapen. Hij gaat nog nauwelijks de deur uit. Ook de buren in de straat zijn dol op hem. Hij is overal bekend en het kwam voor dat hij in de wasmand van de buren prinsheerlijk lag te slapen. Zij vonden het niet erg! Hij ging ook op bezoek bij de achterburen in de tuin om daar een vogeltje proberen te vangen. Die buren waren wég van hem. Toen ik tijdelijk verhuisd ben in verband met een verbouwing in mijn huis, vroeg iedereen die ik tegenkwam uit de buurt hoe het met hém ging, in plaats van met mij. Ik denk aan de keren dat hij kwijt was en dagen, zelfs een keer tien dagen, niet naar huis kwam. Ik heb zijn naam geroepen in alle keldergaten.... Tot de dag dat hij sterk vermagerd weer voor de deur zat. Die bijzondere dag dat hij in mijn kantoor keurig de binnengekomen fax in zijn bek nam en deze aan de andere kant van kantoor op mijn bureau legde. Ik heb getuigen! Als ik dit had kunnen filmen had hij gegarandeerd de eerste prijs gekregen in een of ander tv-programma. Hij is slim en gevoelig. Hij voelt precies als ik niet goed in mijn vel zit. Hij wijkt dan niet van mijn zijde, overdag en ‘ s nachts. Het is geen bangerik en bezoek vindt hij heel gezellig. Hij zit er bij op een stoel aan de tafel en het lijkt alsof hij alles begrijpt wat er gezegd wordt.

Mijn probleem is nu wanneer moet ik de knoop doorhakken? Hoe pak ik dat aan, wat zijn de criteria?

Beste G,

Moeilijk, moeilijk. Het is blijkbaar een huisgenoot uit duizenden. Dat is het grote nadeel van het hebben van huisdieren, je hebt ze maar een bepaalde tijd. Je zorgt voor ze en daar hoort ook een waardige dood bij. Ik denk eigenlijk dat u nuchter genoeg bent om in te zien wanneer het tijdstip daar is. Maak een afspraak met de dierenarts en neem goed afscheid. Verwen hem nog eens met zijn lievelingshapjes, maak een laatste foto en huil tot u niet meer kunt.

Sterkte, Fiena