Beste Fiena,
Toegegeven! In de opvoeding van mijn drie kinderen hebben wij jammerlijk gefaald. Mijn man en ik hadden het allemaal zo goed uitgestippeld voor onze zoon en twee dochters. Wij zijn streng doch rechtvaardig. Onze kinderen moesten allemaal een instrument leren bespelen, een sport beoefenen en zich aan tafel en bij andere mensen weten te gedragen. Wij hadden regels in huis en we zijn altijd consequent geweest. Je bord niet leeg eten betekende ook geen toetje. Jammer dan. Een slecht rapport, niet mee op vakantie. Ze gingen dan naar mijn moeder. Dat was geen pretje. Wij overhoorden ze als ze zeiden dat ze huiswerk gemaakt en geleerd hadden. Ze moesten van ons zo lang doorleren tot de stof er redelijk in zat. Het gebeurde wel dat ze tot tien uur ’s avonds zaten te leren. Ook niet al te prettig voor ons. Tranen bij de kinderen. Maar mijn man en ik hielden stug vol. Het vreemde was dat ze dan toch nog geregeld een onvoldoende voor een proefwerk haalden. Dat had dan weer tot gevolg dat hun zakgeld ingehouden werd.
Nu moet ik tot mijn schande bekennen dat onze kinderen niet goed terecht zijn gekomen. Een dochter ging al met zeventien jaar uit huis. Met grote ruzie, maar ze ging. Zogenaamd om te studeren. Daar is niets van gekomen. Zij is gaan feesten en beesten. Zo hebben wij haar niet opgevoed. Nu is zij getrouwd en heeft twee kinderen. Deze kinderen weten totaal niet hoe het hoort en tonen geen respect voor mijn man en mij. Ze rennen door de kamer en springen op het bankstel. Mijn dochter zegt daar niets van. Haar man heeft een of ander baantje bij een theater. Ik weet niet wat dat precies voor een baan is. Maar volgens mij kan dat niets zijn. Ze wonen in een rijtjeshuis en hebben niet eens een auto. Volgens hun omdat ze begaan zijn met het milieu. Moet je maar geloven!
Onze andere dochter ging van de middelbare school meteen een baan zoeken. Zij zit nu op een notariskantoortje. Tja, wij zijn er van overtuigd dat zij over veel meer capaciteiten beschikt. Zij zegt heel tevreden te zijn en via cursussen hogerop te komen. Moet je ook maar geloven! Onze zoon maakt het helemaal bont. Hij zwerft over de wereld en doet ontwikkelingswerk in doodarme gebieden. Hij verdient nog geen droge boterham. Maar het geeft hem zoveel voldoening. Moet je maar geloven!
Mijn man en ik zijn erg teleurgesteld in onze kinderen. Wij hebben ze alles gegeven om succesvolle mensen te worden maar ze hebben deze helpende handen weggeslagen. Ze verwijten ons nu een moeilijke jeugd gehad te hebben. Er werd te weinig gepraat en teveel gedwongen. Wij zijn van mening dat het leven geen pretje is en daar moet je kinderen op voorbereiden.
Beste G.
Wanneer hebt u het lachen verleerd?