Beste Fiena,

Mijn leven is één grote pech.

Ik denk dat ik een nuchter, weldenkend mens ben, maar de resultaten zijn daar niet naar.

Ik werd geboren in een gezin met vijf meisjes. Ik was de vijfde en scheelde drie jaar met de zus voor mij. Dikke pech voor mij. Mijn ouders waren niet heel blij met mij. Ik had eigenlijk de jongen moeten zijn. Maar nee, alweer een meisje. Iedereen had dan ook medelijden met ze.

Mijn moeder was heel handig op de naaimachine en zij kleedde haar meisjes graag in dezelfde outfit. Het resultaat was dat ik jaar na jaar met dezelfde jurken, bloesjes en jassen liep. Ik kreeg ook altijd speelgoed waar mijn zussen te oud voor waren maar dat ik maar al te goed kende. Mijn vader gaf het poppenhuis of de fiets een likje verf en hup, dat was dan mijn sinterklaascadeau. Ik herkende dat speelgoed meteen terug. Pakjesavond was dan ook een traumatische ervaring. Ik was zo ontzettend teleurgesteld en vroeg me af wat ik toch verkeerd gedaan had.

Ik was de enige in ons gezin met melkboerenhondenhaar. Mijn zussen hadden mooie blonde krullen. Mijn moeder deed daar dan kunstzinnige dingen mee zoals invlechten, kraaltjes inrijgen en speldjes gebruiken. Ik droeg mijn haren kort, heel kort. Er was niets mee te beginnen. De enkele keren dat mijn moeder een poging deed om mij een spectaculair kapsel te geven, mislukten jammerlijk. Binnen vijf minuten waren alle vlechtjes in losse onderdelen uiteengevallen en de speldjes kwijt. Ik heb mijn haren geërfd van mijn grootmoeder van vaderszijde. Volgens mijn moeder leek de haardos van deze oma op een hoop te gaar gekookte noedels. Nou, bedankt mam!

Mijn zusjes waren muzikaal, volgens mijn moeder. Zij mochten bij de harmonie. Ik niet! Waarom dat zo was, weet ik niet. Ik denk dat mijn ouders vier kinderen met een muziekinstrument genoeg vonden. Ik ging op handbal. Kreeg je mooie sterke benen van, zei mijn vader. Ik kreeg geen sterke benen, ik brak een been. Net die zomer gingen we voor het eerst kamperen. Ik kon niet mee zwemmen, fietsen, wandelen. Ik zat bij de tent te lezen. In de hitte. Helemaal alleen.

Toen mijn zussen op zaterdagavond gingen stappen, mocht ik wel mee. Had ik ook eens geluk, zou je denken. Maar nee, mijn zussen wilden niet opgescheept zitten met een jonger zusje als zij knappe knapen zoenden. Ik heb wel veel geleerd in die tijd. Vooral hoe het niet moet.

Toen mijn zusjes een voor een het huis uit gingen, bleef ik alleen achter met mijn ouders. Eindelijk wat aandacht voor mij. Zou je denken. Maar nee, mijn moeder kreeg eindelijk tijd en ging allerlei alternatieve cursussen volgen en had het druk met zichzelf ontdekken. Mijn vader had genoeg van opvoeden en wilde met rust gelaten worden om sport te kijken op tv.

Beste Fiena, Hoe moet ik omgaan met de trauma’s uit mijn jeugd?

Lieve G,

Met een beetje gezonde humor?