Laatst was ik op bezoek bij P., een goede vriendin. Haar moeder was 90 jaar geworden en de acht kinderen met hun partner, kleinkinderen en achterkleinkinderen hadden haar een groot feest aangeboden. P. vertelde: “Het feest begon ‘s morgens met een H. Mis. Zeer op prijs gesteld door moedertje. (De moeder van P. wordt door iedereen in het dorp ‘moedertje’ genoemd). Daarna was er brunch bij moedertje in haar grote huis. Helemaal verzorgd door ons, kinderen. ‘s Middags om vier uur begon het feest in een leuk café met drankjes en hapjes. De buurt, de vriendinnen, kennissen en andere familie waren uitgenodigd. Echt een ouderwets feest met zang en dans en veel drank! Op een gegeven moment vraag ik aan mijn broer T.: ‘Waar is moedertje toch, ik zie haar nergens?’ ‘Nee’ zei T. ‘Ik zie haar ook nergens.’ P. gaat verder: ‘Mijn broer en ik klampten iedereen aan met de vraag: ‘Hebben jullie moedertje ergens gezien?’ Niemand had haar gezien. Ineens ging een lichtje branden. We hadden haar gewoon vergeten mee te nemen naar het café! Iedereen dacht dat moedertje met een ander mee was gegaan. Ik wist niet hoe snel ik naar het huis van moedertje moest gaan. Inderdaad daar zat moedertje in haar mooie nieuwe jurk al uren te wachten.

Fiena, Ik schaam me vreselijk dat ik moedertje zo heb kunnen vergeten. Mijn broers en zussen ook. Het is niet goed te praten. Iedereen had een geweldig feest zonder een moment aan de hoofdpersoon te denken. Wij kunnen ons wel voor onze kop slaan. Hoe kan ik dit ooit goed maken?”

Lieve P. Omdat ikzelf ook op dat feest was, heb ik het hele debacle meegekregen. Ik moet zeggen, ik vind het wel hilarisch. De gasten stonden met hun bloemen en cadeautjes te wachten. Onder het wachten deden zij zich alvast te goed aan spijs en drank. Het feliciteren raakte volkomen op de achtergrond. Het was een spetterend feest tot in de late uurtjes. Lieve P., het is gebeurd en alles wat je kunt doen is zeggen dat het je spijt en dat het nooit meer zal gebeuren. Je moeder wordt niet voor niets door zoveel mensen ‘moedertje’ genoemd. Zij zal jullie vergeven als een echte moeder.

Een week later zag ik moedertje. Wij kwamen natuurlijk te praten over het prachtige feest. Zij had foto’s bij zich die ik mocht bewonderen. Voorzichtig vroeg ik waarom zij toch zo laat op haar eigen feest verscheen. Er kwam een listige trek op haar gezicht, ze boog zich naar mij toe en zei: “Tegen niemand vertellen, maar na de brunch thuis was ik zo moe, ik ben op bed gaan liggen en in slaap gevallen. Ik heb niemand weg horen gaan. Toen P. mij kwam ophalen was ik heerlijk uitgerust en kon er weer tegen. Ik had niet anders gewild. Maar, dat zeg ik niet tegen mijn kinderen. Ik doe net alsof ik heel verdrietig ben dat zij me vergeten hebben. Nu krijg ik de komende tijd alles van ze gedaan. Ze weten van gekkigheid niet hoe ze me moeten verwennen. Maar tegen niemand vertellen hoor.”

Tot het volgende feest,

Fiena