Janna V. te R. schrijft:

Fiena, ik heb last van het ouder worden. Ik ben nu 62 jaar, ik bedoel niet dat ik last heb van rimpels en andere zichtbare tekenen van ouder worden. Daar trek ik me niks van aan. Maar ik heb wel last wel van kleine kwaaltjes. Ik betrap me er op dat ik alles in slow motion doe tegenover vroeger. Ik ben gauw moe. Onlangs heb ik heb een leesbril gekregen. Ik had al een bril om ver te kijken. Nu heb ik dus twee brillen. Ik raak heel geirriteerd als ik iets niet kan zien. Vervolgens mijn tanden. Ik heb altijd een heel goed gebit gehad. Nu heb ik te maken met bruggen en kronen. Ik heb de indruk dat mijn gehoor achteruit gaat. Mijn man zegt steeds dat ik de tv veel te hard heb staan. Ik merk niks. Ook de vergeetachtigheid slaat toe. Ik hoop toch niet dat ik drie keer hetzelfde verhaal aan iemand vertel? Ik zie hoe mensen met hun rollater door de stad lopen. Is dat ook mijn voorland? Ik stond er nooit bij stil dat mensen met zo’n karretje ook wel eens pijn konden hebben. Dat kwam gewoon niet in me op. Nu realiseer ik me dat.

Fiena, hoe kan ik meer genieten van het oud(er) worden?

Beste Janna,

Wat heel goed kan helpen is over je kwaaltjes praten met gelijkgestemden. Iedereen van zekere leeftijd zit in hetzelfde schuitje. Gedeeld leed is half leed. Ik praat er geregeld over met mijn vriendinnen. Wij treffen elkaar een keer per week met een vrouw of acht en iedereen heeft wel een of ander mankement. De een verliest in rap tempo haar mooie haardos, een ander kan haar plas niet meer goed ophouden. De volgende brengt meer tijd door dan gezond is met haar sleutels, tas en jas zoeken. We brengen met z’n allen veel tijd door in de wachtkamers van huisartsen, fysiotherapeuten en alternatieve genezers. Een vriendin heeft opvliegers en vergat de verjaardag van haar zoon. Leuke feesten met veel drank kunnen we niet meer aan. Een of twee glazen wijn en we voelen dat de dag erna, Nora ziet nooit het einde van de film omdat zij dan allang in dromenland is. Karin ziet haar kleinkinderen liever gaan dan komen vanwege de drukte. Niet omdat ze de kinderen niet lief vindt maar ze kan er niet meer goed tegen. En allemaal vinden we het al gauw frisjes. Ook als het 22 graden is.

Wij maken er samen grappen over en krijgen dan de slappe lach. Het gevolg daarvan is dat we het niet helemaal droog houden. Tja, voor de meeste mensen van onze leeftijd heel herkenbaar.

Daarna praten we over bekenden die het nóg erger hebben.

“ Zeg, heb je het al gehoord van die en die? Ze is dood...”. We drinken tevreden onze koffie mét een stuk vlaai. We zijn uitgeklaagd.

Veel plezier, Fiena