Beste Fiena,

Het is misschien treurig om toe te geven maar ik denk dat ik weinig of geen humor bezit. Ik vind moppen echt gruwelijk. Ik wil ze niet horen. Mensen overvallen je er mee. Ken je deze.....Ik heb al geleerd om meteen te zeggen dat moppen aan mij niet besteed zijn. Maar mensen doen net of ze dat niet horen en gaan onverdroten voort mij een mop op te dringen. Ik word dan een beetje pissig en zeg nogmaals heel duidelijk dat ik moppen haat en ze niet wil horen. De olijke moppentapper is niet van zijn verhaal af te brengen. Ik kijk hem zeer verwijtend aan en lach absoluut niet. Ik weet, denk ik, waar deze aversie vandaan komt. iemand die een mop vertelt, praat alleen anderen na. Het is geen verdienste van hemzelf. Hij heeft de mop niet bedacht. Het is een naprater. Daar hou ik niet van.

Ik ga ook nooit naar het theater als een man of vrouw daar leuk gaat staan doen. Honderd keer gerepeteerd heeft een conference voor mij geen meerwaarde. Toegegeven, als ik per ongeluk iets opvang op tv, moet ik soms hartelijk lachen. Een avondje gaan zitten en me laten amuseren met grapjes, kan ik echt niet opbrengen.

Ik kijk ook nooit naar komedies op tv. Geen toneel en geen films. Als ik zoiets per ongeluk zie, zit ik vol ongeloof te kijken naar wat er allemaal gebeurd. Totaal niet realistisch en de kijker wordt geacht dit allemaal te slikken als een klein kind.

Helemaal afkeurenswaardig is als de ‘leukerd’ over de rug van andere mensen grappig wil zijn. Ik zit dan met gekromde tenen te kijken.

Het is niet zo dat ik een somber, in mezelf gekeerd iemand ben. Ik kan echt in een deuk liggen over situaties die op mijn pad komen. Niet gerepeteerd of verzonnen maar uit het leven gegrepen. Daar kan ik om lachen tot ik het gewoon in mijn broek doe! Echt waar. Het vreemde is dat ik meestal alleen sta te lachen en andere mensen mij bevreemd aankijken als de tranen mij over de wangen lopen.

Tegenwoordig is er nog een ergernis bijgekomen. Mensen menen mij een plezier te doen als ze mij per e-mail zogenaamd grappige filmpjes doen toekomen. Ik ontplof bijna en flikker ze meteen in de prullenbak.

Daarnaast heb je ook nog de categorie sekistische moppen en ze worden naarmate de avond verstrijkt steeds grover en smeriger. Ik zwijg maar over de racistische moppen.

Fiena, je snapt wel dat ik doodongelukkig ben als de vrienden van mijn relatie op bezoek komen en de hele avond dit soort moppen getapt worden. Als wij deze vrienden treffen in de kroeg kan ik gewoon met iemand anders gaan praten. Maar thuis zit ik er mee opgescheept. Ik erger me groen en geel. De avond eindigt steeds met ruzie met mijn vriend. Ik ben van mening dat zijn vrienden lege hulzen zijn en geen hersens hebben en geen gespreksstof. Mijn vriend neemt dit weer niet en de ruzie is een feit.

Is het misschien mogelijk om in therapie te gaan om mijn gevoel voor humor uit mijn onderbewustzijn uit te kristalliseren?

Beste T,

Goeie mop!