Beste Fiena,

Over het algemeen heb ik een leuke baan en uitdagend werk. Ook kan ik zeggen dat ik goed met mijn collega’s overweg kan. Ik werk al meer dan tien jaar bij het bedrijf en mijn collega’s werken er over het algemeen ook al jaren. Ik heb één collega die net zo lang bij het bedrijf werkt als ik zelf. Daar zit nu de pijn. Het is een heel onaangenaam mens. Ik weet niet hoe ik het anders moet noemen. Iedereen heeft moeite met haar en gaat haar zoveel mogelijk uit de weg. Ik moet toegeven: ze hebben groot gelijk. Het vervelende is dat zij meestal met mij samen wil lunchen of pauzeren. Ook zorgt ze er voor dat wij vaak samen moeten werken. Ik wil dit eigenlijk niet maar uit een soort medelijden doe ik het dan toch. Ik ben niet echt aardig tegen haar maar zij voelt dit blijkbaar niet aan. Ze ziet ook niet dat collega’s haar niet moeten. Mijn andere collega’s begrijpen niet dat ik tijd met haar doorbreng. Ik word er soms zelfs op aangekeken. Dat maakt mij dan weer boos op háár. Daarnaast zie ik ook hoe eenzaam zij is. Zij zoekt mij op en ik kan alleen maar medelijden opbrengen!

Af en toe kom je zulke onaangename mensen tegen. Deze collega doet tegen iedereen uit de hoogte, neemt niet de moeite om te luisteren naar andermans verhalen en jat bovendien ideeën van anderen. Ze denkt dat ze meer of beter is dan haar medemensen om hele treurige redenen. Bijvoorbeeld omdat ze foutloos Nederlands kan schrijven of van goede komaf is of omdat ze met een man getrouwd is die ruim in de slappe was zit. Toen ik twintig jaar was, liet ik me wel eens door zulke mensen intimideren. Ik kroop in mijn schulp en voelde me heel klein. Nu, 25 jaar later, is dat gevoel helemaal weg. Ik heb alleen nog medelijden en probeer haar scherpe tong niet te horen ook als ze mij pijn doet. Ze zou eens moeten ervaren hoe leuk en inspirerend het is om mensen juist op hun gemak te stellen in plaats van ze tegen je in het harnas te jagen. Het is zo’n type die op een enge manier mensen ‘op hun plaats’ denkt te moeten zetten. Ze vertelt op een nare opschepperige manier over haar super de luxe huis en de dure exotische vakanties. Ik gun iedereen alles maar ik wil haar protserige verhalen niet horen. Als zij het op een integere manier zou vertellen, zou niemand haar dat geluk misgunnen. Nu wordt haar niets gegund behalve ongeluk. Als ik haar verhalen goed beluister is niet alles goud wat blinkt, ze heeft een lastige man, kinderen die ver weg wonen en die ze dus heel weinig ziet, ze werkt omdat ze anders alleen thuis zou zitten. Voor het geld hoeft niet te werken. Misschien dat ik in haar positie ook wel een onaangenaam mens zou worden. Wie weet?

Beste K,

U bent té aardig!