Beste Fiena,

Zo lang ik me kan herinneren denk ik er aan om mijn thuis te verlaten. Ik was veertien toen ik er al naar verlangde om op mezelf te wonen. Dat is er nooit van gekomen. Ik ben thuis bij mijn moeder gebleven en tot op heden wonen we samen in één huis. Mijn vader is vroeg overleden, ik was zeventien. Toen kon ik niet in een andere stad gaan studeren en mijn moeder alleen laten. Ik heb voor andere studie in onze eigen stad gekozen.

Op een gegeven moment leerde ik mijn vrouw kennen. Zij trok na ons huwelijk bij mijn moeder en mij in. Wij hadden een groot huis. Dat ging niet zonder slag of stoot. Maar mijn moeder en mijn vrouw kunnen nu goed samen door een deur. Onze zoon werd geboren. Hij was de reden dat ik bij mijn vrouw bleef. Wij zorgden samen voor hem en oma natuurlijk ook.

Ik nam me voor dat als hij het huis zou verlaten, ik dat ook zou doen. Eindelijk op mezelf. Eindelijk alles doen wat ik wilde. De studie gaan volgen die ik altijd al wilde doen, reizen naar spannende oorden, gaan vissen als ik daar zin in had, naar het café zolang en zo laat als ik wilde, een eigen garage hebben met een antieke auto om te restaureren, voetbal op tv kijken zonder dat ik gestoord word. En nog veel en veel meer waar ik nooit de kans voor kreeg omdat mijn twee vrouwen tegen waren.

Nu is het punt gekomen dat onze zoon vertrekt. Hij gaat een studie doen in een stad in Nederland, verder dan daar kan hij niet gaan wonen. Daarin ondersteun ik hem want oma en mama zijn tegen. Nu is dus het punt gekomen waarop ik kan vertrekken. Moeder en mijn vrouw weten van niks. Ik heb nooit mijn wensen uitgesproken. Ik heb nog niet de moed gehad om ze op de hoogte te stellen van mijn plannen. Ik wacht het goede moment nog af. Waarschijnlijk is dat als onze zoon een tijdje weg is en we daar aan gewend zijn. Mijn moeder kwakkelt tegenwoordig met haar gezondheid. Dat is een punt van zorg voor mij. Mijn vrouw is nooit heel sterk geweest en heeft met alles hulp nodig. In het huishouden en ook met koken. Daar heb ik me nooit aan gestoord en altijd mee geholpen. Als ik eenmaal weg ben is dat een probleem. Ik weet dat ik het ook niet gemakkelijk krijg, zeker in het begin. Ik ben niet gewend om alleen te leven. Toch wil ik dat heel graag.

Fiena, wanneer en hoe zeg ik het tegen mijn vrouw en mijn moeder?

Beste P,

Als Pasen op Pinsteren valt.