Beste Fiena,

Als je een dagje ouder bent, kijk je steeds meer naar het verleden. Je hébt ook een verleden. Als je 20 jaar bent, is er meestal nog weinig om op terug te kijken. Sommige gebeurtenissen blijven je bij als de dag van gisteren en andere, toch belangrijke belevenissen worden vaag. Het allermeeste vergeet je gewoon. Sommige mensen vergeten heel veel en ook graag. Het zijn de minder mooie herinneringen. Misschien maar goed dat deze in de mist verdwijnen. Maar er zijn mensen die geen herinneringen hebben. Waarom, dat is een raadsel. Ze weten niets meer van school, wie er in hun klas zat of wat er thuis op zondag gegeten werd. Ze herinneren zich niet de speciale geur in huis of de kookkunst van hun moeder. Hoe vader moeder plaagde maar ook niet de ruzies en onenigheden. Hun achtste verjaardag of het sterven van de hond. Alles is in de vergetelheid geraakt.

Daar heb ik weinig last van. Als ik aan de vierde of de derde of de tweede klas van de lagere school denk, zie ik een soort foto voor me waar alle kinderen op hun plaats in de klas zitten. Ik weet nog hoe de juffrouw rook en hoe ze er uit zag. Wat we op zaterdagmorgen in de vestiaire van school zongen. Ik kan me vastelaovend herinneren en dat mijn vader in de optocht mee liep als oud wijf. Ik schaamde me diep en hoopte die niemand van mijn vriendinnen hem zou herkennen. Ik weet nog goed de verhaaltjes die mijn vader me vertelde en hoe bang ik daar van werd. Maar ik wilde ze toch horen. Dat gevoel van spanning en sensatie, heerlijk!

Ik koester mijn herinneringen. Maar ook bij mij slaat de vergeetachtigheid toe. Ik weet bijvoorbeeld niet meer wát mijn vader mij vertelde als we samen met de hond gingen wandelen. Ik weet wel dat ik hem het hemd van het lijf vroeg over alles en nog wat. Hij wist altijd een antwoord. Maar welke antwoorden op welke vragen, ben ik kwijt. Graag zou ik in gedachten nog eens zo’n wandeling maken en alles terughalen wat er gezegd werd. Het kan best zijn dat de vage herinneringen mooier zijn dan de werkelijkheid. Misschien dat mijn goede herinneringen steeds beter en mooier geworden zijn in de loop der jaren. Het zou ook zomaar kunnen zijn dat mijn school bijvoorbeeld, in het echt helemaal niet zo vreselijk was als ik nu denk. Misschien waren de nonnen en de juffen niet zo hypocriet. Misschien viel de muffe geur van 42 meisjes in één klas wel mee. Ook de ellenlange breuken waren in werkelijkheid een stuk korter.

Beste Fiena, ik denk er aan om onder hypnose te gaan en zo mijn herinneringen op te frissen. Wat is uw raad hierin?

Beste L,

Eén kind kan meer vragen stellen dan een wijze kan beantwoorden.