Beste Fiena,

Na 55 jaar kan ik nog steeds niet bedenken waarom ik op de ‘lagere school’ werd voorgetrokken door de nonnen en juffen. Dat klinkt misschien fijn maar niets is minder waar, het voelde als pesten. Er was totaal geen aanleiding om mij een speciale behandeling te geven. Ik was helemaal geen goede leerling wat een verklaring zou geweest zijn voor de speciale behandeling. Ik zat op de school waar de zusters mère werden genoemd. Er waren ook soeurs, dat waren de nonnen die in de keuken werkten, poetsten en portier waren. Daar hadden wij kinderen niets mee van doen.

Eén keer per jaar kwam mère prieur (hoofd van school en klooster) de klassen bezoeken en beoordeelde en passant de handwerkjes van de leerlingen. Daar begon het voortrekken van mij. Ik moest diverse jaren mère prieur een handje geven en haar welkom heten. Waarom ik? Vraag het me niet. Ik vond het afschuwelijk en was bloednerveus.

Ik kon ook al niet goed breien, haken of borduren. Mijn handwerkje zag er niet uit. De juf legde op mijn bank een schoon, foutloos breiwerk neer alsof het uit mijn handen kwam. Mère prieur knikte vol goedkeuring naar mij als ze ‘mijn’ werkje bekeek. Ik voelde me een leugenachtig wezen.

In de tweede klas heerste mère Stefanie. Zij had een beloningssysteem voor het behalen van goede punten. Op het eind van het jaar maakte ze voor de beste leerlingen een soort schilderijtje met heiligenprentjes. Dit kregen de kinderen met tienen, negens en achten op het rapport. Deze punten waren op mijn rapport ver te zoeken. Toch kreeg ik zo’n schilderijtje! Why? De enige reden die ik kan bedenken is dat het 1956 was en de Hongaarse opstand een feit was. Ik had voor de arme kindertjes in Hongarije een doos speelgoed mee naar school genomen. Ik moest van mijn moeder onder andere mijn liefste speelgoed afgeven, een pas gekregen schommeltje voor de pop. Ik deed dat, maar niet van harte. Toch was een schilderijtje daar niet voor bedoeld en het was niet verdiend. Ik kon er niet blij mee zijn.

Wat heel vernederend was dat meerdere juffen mij rapportpunten gaven die ze opgeschroefd hadden. Na het uitdelen van de rapporten namen de juffen mij dan even apart en zeiden dat ze de van de vijf en een half een zes hadden gemaakt. Echt gebeurd! Verder mocht ik van alle juffen op school hun privé boodschappen doen in de stad. Meestal rekeningen in diverse winkels betalen. Eigenlijk kon ik geen lessen missen met mijn punten. Toch werd ik uitgekozen. Dit rondzwerven door de stad vond ik heerlijk. Lekker niet op school moeten zijn en toch niet schoolziek.

Beste M.

Nonnen zijn inderdaad geen heiligen.