Beste Fiena, Mijn vrouw en ik zijn nu 29 jaar getrouwd en toch zijn er bij mij ernstige twijfels gerezen over mijn huwelijk. Wij worden nu een dagje ouder en met de tijd komen de kwalen en kwaaltjes om de hoek kijken. Het begint er al mee dat ik niet serieus genomen word als ik ziek ben, flink ziek, bijvoorbeeld de ergste vorm van griep. Mijn vrouw begint dan om mij een soort van aspirines voor te schrijven. Niet één pilletje maar gelijk zes op een dag! Ik wil een recept van mijn huisarts. Na veel tegenwerpingen belt zij onze huisarts voor een recept. Daar krijgt mijn vrouw meteen vier verschillende medicijnen, een hoestdrank, neusdruppels, kamillethee en inderdaad een soort aspirines. Nou dat is veel te veel en dat ga ik echt niet slikken. Vervolgens laat mijn vrouw mij gewoon stikken. Misschien brengt zij enkele keren een kopje thee en wat aangepast eten, maar dat is dan ook alles. Maar wat laatst gebeurde tijdens een dagje Amsterdam, slaat alles. Wij waren met onze zoon en zijn vriendin naar de verjaardag van onze dochter in Amsterdam geweest. Wij moesten onze trein halen en het laatste stukje zetten we er goed de pas in. Ik struikelde over de tramrails en verzwikte mijn voet. Op dat moment liet ik niets merken en hobbelde snel door om onze trein te halen. We waren ruim op tijd en we gingen even op het bankje zitten op het perron. Daar gebeurde het dat ik van mijn stokje ging van de pijn in mijn enkel. Op datzelfde moment raasde de trein binnen. Mijn vrouw merkte dat er iets niet in orde was met mij maar sleepte me, geholpen door mijn zoon, de trein in. Op de eerste de beste vrije plek parkeerden zij mij. Ik was totaal van de wereld en maakte vreemde geluiden. Het meisje dat naast mij zat, kroop in het uiterste hoekje en keek heel bang naar mij, Alsof ik een verslaafde of dronkelap was. (dit hoorde ik allemaal achteraf). Mijn vrouw en zoon zaten schuin tegenover mij. Wat mijn vrouw alleen maar kon bedenken is dat ik mijn hoofd tussen mijn knieën moest doen. Fiena deze ellende duurde tot aan Den Bosch. Toen kwam ik enigszins tot mijn positieven. Wat er toen gebeurde is gewoon onbeschrijfelijk! Mijn vrouw, zoon en zijn vriendin konden niet meer ophouden met lachen!!!! Eerst een beetje onderdrukt en daarna steeds uitbundiger. Nou, ik vond het helemaal niet om te lachen. Ik had pijn. De huisarts zei later dan ook dat een enkel omslaan en kneuzen zo ongeveer de ergste pijn van de wereld is. Ik heb nog weken last van mijn enkel gehad waar zich ook een flinke bloeduitstorting manifesteerde. Mijn twijfels bestaan er dan ook uit hoe mijn vrouw mij zal behandelen als er zich meer kwalen openbaren en ik misschien wel hulpbehoevend word. Zal zij mij dan ook uitlachen? Beste P, Met een geval als het uwe, vergaat haar vanzelf het lachen.