Beste Fiena,

Jeugdherinneringen. Je hebt bijna altijd een aantal goede en ook enkele niet zo’n mooie. Ik herinner me veel, soms tot in alle kleinigheden. Ik zie het helemaal voor me, de kleuren, de geuren, wat er gezegd werd en door wie en vooral de sfeer van de jaren 50. Ik weet nog welke kleren ik had. Maar ik herinner me vooral mijn speelgoed. Ik had niet zoveel maar wat ik had, heb ik kapot gespeeld. Ik was in de ogen van andere kinderen verwend. Ik had namelijk een echte poppenwagen. Met kap die omhoog en omlaag kon. Een lichtblauwe op hoge wielen. Echte kinderwagens stonden in die tijd ook hoog op de wielen. Poppen had ik ook. Daar had je een echte ‘schildpad’ babypop. Dat was mijn favoriet. Daarnaast had ik Johnny, een klein babypopje en Mieke, net geen babypop meer. Gekregen van tante Mieke, vandaar de naam. Verder had ik Marijke. Een speciaal geval. Marijke, genoemd naar prinses Marijke, had een fabrieksfout. Daarmee zeg ik niks over de prinses, hou me ten goede! Het hoofd van mijn Marijke paste niet goed op de romp. Haar hoofd bungelde daardoor naar voren. Ook had Marijke geen mooi nylon haar. De eerste de beste dag dat ik Marijke had, knipte ik dat haar heel kort. Ook geen gezicht. Ik was een goede poppenmoeder en alle poppen speelden altijd mee. Behalve Marijke. Zij was veelvuldig op vakantie of woonde tijdelijk in een weeshuis. Zogenaamd natuurlijk. Al mijn poppen werden bijna dagelijks gewassen, kleertjes weer aan, wandelen met de poppenwagen, pyjamaatjes aan en slapen. Ik gooide mijn poppen nooit in een hoek of pakte ze op aan één been.

Mijn mooie poppenwagen was alles voor mij. De hond werd ook behandeld als een pop en kreeg kleertjes aan en moest in de poppenwagen mee uit wandelen. Op een dag rende ik met mijn poppenwagen door de straat. De mevrouw van de winkel waar mijn ouders de poppenwagen hadden gekocht, riep boos naar mij: Niet rennen met die poppenwagen, weet je wel wat die gekost heeft? Ik schrok me naar en ik heb nooit meer in mijn hoofd gehaald om te rennen met mijn kostbaar kleinood. Vele jaren later vond ik tussen de papieren van mijn ouders de rekening van de poppenwagen: 35 gulden.

Ik had ook nog pop Bella. Een Franse pop met wit haar en volgens mijn grote neven, met het uiterlijk van een publieke vrouw. Dat deed mij echt pijn, al wist ik niet wat ze bedoelden. Ik hield daardoor onwillekeurig iets minder van Bella. Ik was al 12 jaar toen ik nog een pop met Sinterklaas vroeg. Een pop zo groot als een echte baby. Dat was Tom en hij had echte babykleertjes. Ik speelde stiekem met Tom omdat ik eigenlijk te oud was om met poppen te spelen. Ik heb Tom nog steeds. Hij zit op mijn slaapkamer te dromen van vroeger.

Beste G,

Zouden kinderen van tegenwoordig ook zoveel houden van hun play-station?