Beste Fiena,

Wij zijn een damesclub van zes vriendinnen. Niet zomaar een kletsclubje maar met een diepere bedoeling. Wij willen iets voor elkaar en voor anderen betekenen als dat nodig is. Wij helpen elkaar uit de dip die iedereen wel eens heeft. Gewoon door er over te praten maar ook door daadwerkelijk dingen te doen. Zoals bijvoorbeeld een lid bij te staan die bang is voor onweer. Als er onweer dreigt, weet zij dat ze welkom is en een slaapplaats heeft bij een van onze leden. Deze zekerheid geeft haar de rust om thuis te blijven tijdens een onweer. Zo kan ik nog diverse uitingen van onze hulp benoemen. Op dit ogenblik zet ik vraagtekens bij een project van ons. Het betreft een vriendin van twee leden van onze club. Zij hebben een goede vriendin die erg ziek is. Zij wordt niet meer beter. Deze vriendin heeft de wens geuit om een sjaal van mohairwol te hebben. Een rose. Onze club heeft besloten om deze wens te vervullen en samen deze sjaal te breien. We waren heel enthousiast en er werd wol gekocht en breinaalden. Het betreft niet zomaar een sjaal maar het moet dus mohairwol zijn, gebreid op naalden nummer acht, 72 steken en de gerstekorrelsteek. Ook de franje is van een heel speciaal ontwerp, iets met punnikken volgens M.. We hebben ons in ons enthousiasme niet gerealiseerd wat dit alles in zou houden. Wij hebben handwerken niet terdege geleerd op school of van onze moeder, behalve J. Zij is de handigste onder ons maar mag eigenlijk niet breien vanwege een versleten schouder. L. ziet geen steek, ze is (bijna) steke(n)blind en valt af, R. weigert categorisch te breien, haken, of te naaien vanwege een jeugdtrauma dat zij op school heeft opgelopen. Dan hebben we nog P. Ik wil niet veel zeggen, maar ik heb zelden een onhandiger iemand ontmoet. Maar de wil is er wel. Dan is er nog M. Zij heeft het erg druk met kinderen en kleinkinderen die langdurig op vakantie zijn bij haar. Zij zal het laatste stukje breien als de kinderen naar huis zijn. Blijft op dit moment over ikzelf, ML en P. Ik kan helemaal niet goed breien maar begin vol goede moed. Een geluk is dat J. Een manier heeft gevonden om haar schouder te ontzien bij het breien. Haar stuk sjaal schiet dan ook wonderbaarlijk op in tegenstelling tot het stuk waar P. en ik aan breien. Zoals P. opmerkt is het een echte ‘broddellap’. Er vallen op geheimzinnige manier gaten in het breiwerk, op een of andere wijze verdwijnen of vermeerderen zich de steken op de naald en gerstekorrels zijn ver te zoeken. P. telt bijna na iedere gebreide naald de steken. Ze kijkt me aan boven haar leesbrilletje aan en zegt met een grafstem: ’69 steken, of 73 steken!’ Nooit 72 steken zoals zou moeten. We hebben overwogen alles uit te trekken en opnieuw te beginnen. Dat hebben we niet gedaan maar gewacht op het deel dat J. gebreid had. Zoals nu blijkt, hebben we het grote geluk dat het heel wollige, pluizige wol is. Je ziet de fouten niet als je niet goed kijkt. Zelfs J. vindt dat we door moeten breien, terwijl ze toch heel secuur is. Het schiet langzaam op, heel erg langzaam. Om het proces te versnellen, trek ik er af en toe een flink aan.

Fiena, mijn vraag is: Kunnen we zo’n cadeau vol fouten nog wel aanbieden?

Beste ML,

De helft is foutloos en de andere helft komt uit een goed hart.