Beste Fiena, Ik wil eigenlijk maar één ding zeggen: Ik ben de moeder! Die rol wil ik nog lang niet afstaan. Als kinderen volwassen zijn , verandert de rol van de moeder. Dat is vanzelfsprekend. Als de kinderen heel klein zijn (heel erg klein!) , ben je alles voor ze . Ze kijken naar je op, je bent hun voorbeeld en de allerliefste van de hele wereld. Dat is mooi. Dit verandert als ze wat ouder worden. Ze gaan je fouten en tekortkomingen zien. Dat is even slikken. Maar kijk goed in de spiegel die je kinderen je voorgehouden. Je kunt er veel van leren. Als de kinderen pubers worden, ben je totaal niet meer in tel. Je bent er eigenlijk alleen nog maar voor om tegen aan te schoppen. Dat laat je dan ook geduldig toe. Je weet, of zou moeten weten, dat dit ook weer voorbij gaat. Begint de relatie met je kinderen weer ergens op te lijken, gaan ze het huis uit. Hetzij studeren of samenwonen of gewoon op zichzelf wonen. Dan zie je ze een hele tijd weinig tot niet. Je hoopt dat alles goed gaat. Je zegt af en toe tegen ze dat ze altijd op je kunnen rekenen in moeilijke tijden. Verder hou je je mond over hun reilen en zeilen. Je trekt je portemonnee als dat nodig is, verder niks. Dan opeens, zijn het volwassen mensen met een baan en een gezin. Je kijkt vol verbazing naar de manier waarop ze met hun relatie omgaan en met hun kinderen. Af en toe schud je ongelovig je hoofd. Is dát jouw kind? De ene keer verbaas je je over vreemd, onvoorspelbaar gedag en een andere keer over heel volwassen, verantwoordelijk gedrag. Het is en blijven je bloedjes van kinderen en zij geven je een groot geschenk: kleinkinderen. Tenminste... als hun opvoeding enigszins begrijpelijk voor je is. Als je mag (moet) oppassen, heb je je te houden aan hún regels. Je bent het er misschien niet mee eens, maar doet braaf wat er van je verwacht wordt. Dan kom je op het punt waar het hier eigenlijk om gaat. Als je niet oppast word je ontzet uit je ouderlijke rol. De rollen worden omgedraaid. In plaats dat jouw huis hun ouderlijk huis het middelpunt is op dagen die er toe doen. Bijvoorbeeld de feestdagen. Het is altijd zo geweest, dat de kinderen en kleinkinderen die dagen thuis kwamen vieren. Ineens ligt daar het voorstel: kom toch de kerstdagen bij ons vieren.....Dat is voor veel ouders schrikken. Niet meer het hele huis versieren (er is toch niemand thuis), geen plannen meer maken over het menu (je moet gewoon afwachten wat je krijgt). Niet meer het hele gezin bij elkaar zoals vroeger. Niet meer de hele organisatie van wie waar moet slapen. Alles word je uit handen genomen. De kinderen bedoelen het goed, maar ik ben nog nooit zo ongelukkig geweest. Ik wil het niet en ik doe het niet. Nog lang niet. Ik ben de moeder, ik zorg voor het eten, de cadeautjes en ik doe de organisatie. Ik verras en verwen. Beste P, Niets is eeuwig.