Beste Fiena, Wat me nou is overkomen. Ik ben erg geschrokken van mezelf. Ik ben een vrouw van 50 jaar. Gelukkig getrouwd met mijn even oude man. Alles prima in orde. Leuk huis en leuke kinderen. Precies vijf jaar geleden besloot ik te stoppen met roken. Mijn man heeft nooit gerookt en hij was heel blij met mijn besluit. Hij heeft mij nooit willen dwingen om te stoppen. Trouwens dat zou ik niet gepikt hebben. Hij gedoogde! Ik heb altijd gewoon in huis gerookt, geen probleem. Vijf jaar geleden kwamen de kinderen op een leeftijd waarop veel jongeren gaan roken. Voor mij de reden om het goede voorbeeld te geven en niet meer te roken. Ik hield van de ene op de andere dag op. De eerste weken waren niet gemakkelijk. Maar ik hield vol. Ik deed dat per dag. Een dag niet gerookt, was mooi meegenomen. De dagen werden weken en de weken werden maanden. Ik had wel geregeld zin om te roken maar deed het niet. Echt niet! Ik werd alom geprezen. Vooral omdat in ons huis door anderen gerookt mag worden. Ik vind het vreselijk als mensen buiten moeten roken, op straat, tuin of balkon. Je krijgt een tweedeling en dat verstoord een gezellig samenzijn in mijn ogen. Daarbij vind ik het helemaal niet vies ruiken. Dat is volgens mij allemaal indoctrinatie. To the point. Vorige week was ik op een feest ter ere van de verjaardag van mijn zus. Een heel leuk feest met familie en vrienden. Het werd eigenlijk een dolle boel. Er werd uit volle borst gezongen en ook gedanst. Ik was in mijn element. Glaasje wijn en lekkere hapjes. Wat wil een mens meer? Ik ging uit de bol. Tot...ik vreselijke zin kreeg in een sigaret. Dat heb ik wel vaker maar nog nooit zo sterk. Ik kon me onmogelijk beheersen. Ik moest en zou roken en wel NU! Verschrikte gezichten alom en niemand wilde me van een sigaret voorzien. Geen nood. Ik rukte de eerste de beste vriendin een pakje sigaretten uit haar handen. Stak gehaast de brand er in en leunde gelukzalig terug op mijn stoel en inhaleerde, heel diep. Heerlijk gewoon. Het was echt heel lekker. Er daalde een grote rust over me. De tweede hijs was ook fijn en de derde ook. Toen werd het al minder. De tweede helft van de sigaret was niet meer lekker. Toch rookte ik door. Om het weer af te leren. Ik nam me meteen voor dat dit de eerste en meteen ook de laatste sigaret was. In ieder geval de komende vijf jaar. Waar ik van geschrokken ben is dat ik me totaal niet meer kon beheersten. Ik moest en ik zou. Geen tien paarden hadden me tegen kunnen houden. Fiena, dat is griezelig. Waarin kan ik me nog meer niet beheersen. Wanneer ga ik weer in de fout en waarmee dan? Misschien zit diep in me een onbeheersbare dwang om dingen te doen die niet deugen, die niet door de beugel kunnen. Misschien zelfs wel crimineel gedrag. Ik vraag me af hoe ik met deze karakter eigenschap moet om gaan. Beste P, Slechte mensen bestaan. U weet nu hoe dat voelt.