Beste Fiena,

Gisteren was ik op kraamvisite. De dochter van een goede vriendin heeft het tweede kindje gekregen. Enkele vriendinnen en ik kwamen te spreken over wat er allemaal kan gebeuren voordat de kinderen groot zijn. De kraamvrouw had namelijk haar oudste van anderhalf met fiets en al laten vallen. Het kindje had er flinke bloeduitstorting aan overgehouden. Wij, ervaren moeders, troostten haar en zeiden dat het iedere moeder wel eens gebeurt. Later op de avond, al mijmerend, realiseerde ik me dat ik eigenlijk een hele slechte moeder ben geweest voor mijn dochter en zoon. Ik heb ze meermalen, door mijn onachtzaamheid, letsel toegebracht. En niet zo’n klein beetje. Ik heb een keer het beentje van mijn eenjarige dochter flink verbrandt toen ik het strijkijzer op de grond zette om af te koelen. Je kunt het nog altijd zien. Toen mijn dochter twee was en op mijn moeders verjaardag was, legde ik haar die middag voor haar dutje in het bed van mijn moeder. Ik ging vrolijk feestvieren. Mijn dochter ging op onderzoek uit en vond allerlei gekleurde snoepjes in het nachtkastje. Zij at enkele op en proefde aan vele. Ik dacht dat ik een heel lief kind had dat die middag wel heel lang sliep. Toen ik eindelijk eens ging kijken lag ze in diepe slaap tussen alle kleuren pillen die je maar kunt bedenken. Huisarts gebeld en meteen naar het ziekenhuis om dat kleine maagje leeg te pompen...

Voor mijn zoon heb ik niet beter gezorgd! Hij werd twee keer gebeten door een hond. Beide keren moest de wond gehecht worden. Hij heeft een litteken op zijn been en in zijn gezicht. Ook liet ik een gebroken ruit, heel slordig, in de tuin staan. Hij liep een flinke wond op aan zijn been, naast het litteken van de hondenbeet.

Ik heb mijn kinderen allebei in hun wieg gevonden met het lakentje om hun broze nekje gewikkeld. Toen ze groter waren heb ik ze allebei van de Roerbrug geplukt, waar de over de reling renden. Ook is de overbuurman een keer komen waarschuwen dat de kinderen in de dakgoot aan het spelen waren. Er is zelfs een brand uitgebroken, terwijl mijn man en ik op een feest waren. Ze hebben zichzelf gered door de buren te bellen. De buurman heeft de brand kunnen blussen. Nu tel ik niet eens de keren dat ze bijna onder een auto liepen of van de trap vielen of bijna stikten in een stukje appel. Deze bloedjes van kinderen zaten iedere dag op de achterbank van de auto (kijk mama, met losse handjes!). Zonder gordel en ook niet in een kinderzitje. Hoe meer ik terug ga in de tijd hoe schuldiger ik me voel. Wat heb ik gedaan? Waar heb ik het aan verdiend dat alles steeds goed afliep?

Mijn kinderen zijn nu 37 en 34 jaar en als het buiten koud is vraag ik nog steeds om hun jas dicht te knopen en een muts op te zetten. Dat wel.

Beste M,

Uw kinderen hebben deze leeftijd bereikt ondanks u en niet dankzij u! Prijst u zich maar gelukkig dat uw wandaden verjaard zijn!

Fiena