Beste Fiena,
Ik ben de jongste van een vriendinnengroep en wij treffen elkaar twee keer per maand om iets leuks te doen. De ene keer gaan we winkelen en de volgende keer op een terrasje zitten of uit eten of naar het theater. We zijn met z’n zessen. Ik ben gemiddeld ongeveer acht jaar jonger dan de rest. Dat is verder geen bezwaar. Ik leer veel van ze onder andere wat me nog allemaal te wachten staat met mijn tieners.
Zij hebben allemaal al lang volwassen kinderen, verschillende getrouwd en al ouders van kinderen.
Wat me nu opvalt is dat het heel normaal gevonden wordt als je kind weer terugkomt van weggeweest. Ook kinderen die getrouwd zijn en gaan scheiden, komen weer tijdelijk bij papa en mama wonen, soms mét kleinkinderen. Ze moeten orde op zaken stellen, langdurig uithuilen en opnieuw beginnen. Andere kinderen hebben zich vergist in hun studie en komen weer terug om te ontstressen of zich opnieuw te oriënteren. Dat kan jaren in beslag nemen maar de deur van hun ouderlijk huis staat altijd open. Andere kinderen maken grote schulden en moeten wel thuis komen wonen omdat ze volkomen blut zijn. U bent dan hun levende voorbeeld hoe het wél moet. U leeft dan voor hoe het moet om met een persoon meer toch rond te komen van het salaris en niet aan het spaargeld te komen.....Als dit mogelijk is. Weer andere zonen en dochters hebben zo’n troep gemaakt van hun alleenstaand leven dat er weer enige rust en regelmaat nodig is en vooral bezinning over wat ze nu eigenlijk willen. Er zijn ook kinderen die op zoek gaan naar zichzelf. Dat begint gewoon thuis en eindigt ermee dat ze voor een half jaar of zo naar India vertrekken. Om weer terug te komen op het ouderlijk honk met het hoofd in de wolken en vreemde gewoonten. Zoals mediteren en op blote voeten dansen in het gras.
De ouders zien dat allemaal met lede ogen aan en moeten accepteren dat hun huis wordt ingenomen door een of zelfs meer volwassenen met andere gewoonten. Daar moet natuurlijk rekening mee gehouden worden. Het resultaat is dat er ongewoon voedsel op tafel komt, muziek door het huis klinkt die niet om aan te horen is en ideeën ter tafel komen die bij de ouders verbazing en onrust teweeg brengen. Ik hoor mijn vriendinnen denken: ‘Waar moet dat heen?’
Mijn man en ik hebben zelf leuke toekomstplannen. Als de kinderen uit huis zijn, willen we verhuizen naar een lieflijk dorp in Frankrijk en daar een klein hotel te beginnen. Dat is onmogelijk als wij nog minstens twintig jaar paraat moeten staan om onze drie kinderen opnieuw onderdak te bieden. Ik begin de toekomst somber in te zien.
Beste P.
Ik zou zeggen: gewoon gáán. Als je kind dan in Frankrijk voor de deur staat met zijn hele hebben en houwen, kun je altijd zeggen dat het hotel vol zit.
Fiena