Beste Fiena,,

Mijn allergrootste wens was sinds jaar en dag: terug naar Roermond. Nu ben ik 66 jaar en ik woon sinds enkele maanden weer in het hartje van Roermond. Mijn man en ik kozen vijf en veertig jaar geleden om te gaan wonen in een dorp. Wij kregen drie kinderen en we waren er van overtuigd dat het voor kinderen beter is om landelijk op te groeien. Dat was ook zo toen de kinderen klein waren. Plek genoeg om te spelen en de wereld te verkennen zonder de grote gevaren van de stad. Mijn man is ook opgegroeid in een dorp en hij kon al snel wennen. Ik niet! Ik heb eigenlijk nooit kunnen wennen. De dorpse mentaliteit, het ‘knusse’ van een dorpse gemeenschap waar iedereen iedereen kent. Ik vond het maar niks. Ik heb me al die jaren geschikt. Ik had niet iedere dag heimwee maar diep van binnen voelde ik me er niet thuis. Toen de kinderen pubers werden en zich in het uitgaansleven stortten, werd het nog moeilijker. Als ze naar de stad uit gingen, bleven ze bij vrienden en vriendinnen slapen. Dit was nodig omdat ik niet wilde dat zij ‘s nachts bij tij en ontij naar huis fietsten. Maar op die manier had ik geen zicht op de vriendenkring van de kinderen. Heel jammer. Maar om terug te komen op mijn verhuizing. Sinds anderhalf jaar ben ik weduwe. Dat was een hele schok en heel verdrietig. Maar het kwam al snel in me op om naar de stad te verhuizen. Kortom ik heb ons huis met hele grote tuin verkocht en ben in een appartement gaan wonen, midden in de stad. Ik woon nu zelfs in de straat waar ik ben opgegroeid, schuin tegenover mijn ouderlijk huis. ‘Eindelijk thuis’, dacht ik. Kwestie is dat mijn ‘thuis’ veranderd is. Het is niet meer zoals vroeger. Hoe heb ik dat in mijn naïviteit ook kunnen denken? Roermond is ook groter gegroeid met alle sores van dien. Ik woon namelijk op de eerste etage boven een winkel. Ik kijk van alle kanten de straat in en zie veel, te veel. Ik zie bijvoorbeeld zwervers voor mijn deur op een bankje zitten. Al dan niet met een blikje bier of nog schokkender, ik zie dat verslaafden zichzelf een shot geven. Gewoon T-shirt omhoog en hup de spuit er in. Honderden, misschien wel duizenden mensen lopen dagelijks voorbij en geven geen krimp. Vinden ze het een gewoon straatbeeld? Ik zie hoe jongeren s’ avonds en ook overdag dingen kapot maken. Van autospiegels afbreken tot het jatten van fietsen en het bekladden van gevels toe. Dat is niet mooi om te zien. Wat me opvalt is dat mensen denken dat ze alleen op de wereld zijn als ze s’avonds door de straten zomaar lopen te schreeuwen of luidruchtig ruzie maken. Ze zetten hun fietsen gewoon vóór mijn huisdeur. Denken ze misschien dat de hele wereld uit een soort nep-gevels bestaat zoals in het Outlet-centre of in Hollywood? Fiena, hoe kan ik me nu thuis voelen in mijn stad?

Beste A,

We zouden gewoon met z’n allen in de stad moeten gaan wonen. Vaders die buiten voetbalnieuws uitwisselen, moeders die uit het raam hangend met de overbuurvrouw roddelen, kinderen die tikkertje en verstoppertjes spelen op de stoep. Eigenlijk zoals in een dorp maar dan in de stad!