Beste Fiena,

Je hoort wel eens van mensen die in het verkeerde lichaam zitten. In plaats van bijvoorbeeld een jongen zijn ze eigenlijk geestelijk een meisje. Ik heb het gevoel dat ik in de verkeerde familie terecht ben gekomen. Ik ben een vrouw van 37 jaar en sinds veertien jaar getrouwd met een fijne man van 39 jaar. Wij hebben samen twee zonen van tien en twaalf jaar. Ik leef dus met drie mannen. Mannelijker kan niet. Het is voetballen voor en na. Ik hoor de hele dag niets anders. Mijn man voetbalt. Hij traint een keer per week en hij speelt een keer per week. Daarbij traint hij de club van mijn oudste zoon. Want ja, mijn zonen voetballen ook allebei. Naar ik hoor niet onverdienstelijk. De oudste blijkt talent te hebben en over de jongste gaan ook al stemmen op dat hij beter dan doorsnee is. De jongens trainen twee keer per week en spelen uit of thuis op zondag.

In ons gezin speelt voetbal de hoofdrol. Alle wedstrijden op tv moeten bekeken worden en natuurlijk uit en te na besproken. Ook de prognoses en wat verder allemaal op tv komt, moet gezien worden.

Ik word er helemaal gek van!

Ik hou niet van voetbal. Dat is nog netjes uitgedrukt. Ik háát voetbal.

De stinksporttassen, de was die steeds op tijd klaar moet zijn. De types op tv die zo gewichtig de strategie bespreken alsof hun zielenheil er van af hangt. De hele familie in mineur als hún club verloren heeft. Het brengen en halen van de jongens naar de sportvelden her en der.

Alle vrije tijd die wij als gezin door zouden kunnen brengen gaat op aan voetbal. Als ik tijd met mijn man en zonen door wil brengen moet ik mee naar de wedstrijden of trainingen. Ik heb oprecht geprobeerd om me in het voetballen te verdiepen, maar ik vind er gewoon niets aan.

Ik ben niet van plan om te doen alsof. Maar het resultaat is dan dat ik helemaal buiten de boot val. Dan hebben we niets meer samen. Ik zou het bijvoorbeeld leuk vinden om samen te wandelen of te fietsen. Naar leuke voorstellingen te gaan. Maar de mannen lachen mij uit. Dat is iets voor meiden.

Mijn man was laatst geblesseerd. Hij kon drie weken niet voetballen. De hemel op aarde voor mij. We hadden tenminste weer enkele avonden samen thuis.

Van de andere kant wil ik hun het plezier niet ontzeggen. Ze gaan er helemaal in op en ik weet waar ze uithangen. In dat opzicht mag ik niet klagen. Ik kan tevreden zijn dat ze zo met sport bezig zijn. Wie weet wat ze anders uit zouden vreten? Maar leuk is anders.

Fiena, moet ik me bij de situatie neerleggen of is er ook nog een lichtpuntje voor de toekomst?

Beste Z.

U kunt kiezen voor een derde kind en hopen dat dit een meisje is. Is het weer een jongen dan bent u waarschijnlijk nog verder van huis.

U kunt ook kiezen voor enkele goede vriendinnen waar u echte ‘meisjesdingen’ mee onderneemt.

Verder kan ik u geen raad geven en alleen veel sterkte wensen.

Fiena