Beste Fiena,

Mijn leven is nu vooral saai. Daar moet ik blij mee zijn. Was dat niet zo, had ik het virus te pakken. Ik ben extra bevattelijk omdat ik suikerpatient ben, geen weerstand heb, een longaandoening en overgewicht. Op tv was een meneer die zei dat alle patienten met het virus in de ziekenhuizen overgewicht hebben. Dat ben ik, het virus wil mij. Dus ik word banger en banger. Ik stel me al voor hoe het virus op een ondoorgrondelijke manier mijn huis binnen sluipt. Gewoon door de brievenbus of door een kier in de iets scheef hangende deur. Vluchten kan niet meer. Ik droomde gelukkig wel gezellig. Er kwamen zomaar witte vierkantjes uit de hemel vallen die het virus helemaal op aten. Een soort manna. Ik werd vrolijk wakker tot de werkelijkheid weer tot me door drong. Maar toch geen depri gedachten te bespeuren. Ik kreeg net een telefoontje van vrienden. Ze brachten de eerste asperges met ham. Eieren en aardappelen heb ik zelf in huis. Ze kwamen tot aan de deur en we wisselden enkele woorden. Daarna weer handjes wassen. Ik verwissel steeds werkelijkheid en vroegere tijden als ik tv kijk. Ik zie mensen die elkaar knuffelen of anderszins aanraken. Ik wil steeds roepen: Hou nou toch afstand! Tot ik me weer realiseer dat het opnames zijn die allang geleden zijn opgenomen. Grappig hoe snel je went aan de nieuwe gewoontes. Hopelijk heeft iedereen dat.

Beste M.W.
Ben je nog wel in orde in je hoofd als je tegen de tv gaat praten?