Beste Fiena,
Ik ben een bewaarder. Aan alle spullen raak ik vroeg of laat gehecht. Dus mijn huis is rijkelijk voorzien van prullaria. Ooit aangeschaft en ik weet nog precies bij welke gelegenheid. Of gekregen van dierbaren. Het zijn dingetjes die met liefde uitgezocht, zelf gemaakt of gewoon gekocht zijn. Ik kan er niet van scheiden. En och, er is snel een plekje voor gevonden, ergens!
Soms ga ik wat grasduinen in mijn foto’s. Ik heb veel foto’s. Kisten, dozen en kratten vol. Ik hou namelijk niet van foto-albums. Keurig gerangschikt op jaar en gebeurtenis. Ik hoef niet meteen een hele reportage te zien van de bruiloft van mijn nichtje of de communie van een achternichtje. Ik gooi dus al mijn foto’s die ik te pas en te onpas krijg, in een kist. Is deze vol, zoek ik een andere kist of doos en ben weer blij dat er nog zoveel plaats in is.
Ik krijg geregeld foto’s van mijn kleinkinderen. Te gek! Maar ook van mijn andere familie en hun kinderen en kleinkinderen. Vind ik leuk. Maar het worden er wel véél. Tegenwoordig maakt iedereen constant foto’s van allerlei gebeurtenissen in hun leven. Geen gebeurtenissen om bij stil te staan. Nee gewoon zomaar. Wij maakten foto’s bij geboorte, dopen, verloving, trouwen en vakantie. Dat waren belangrijke tijdstippen. Ik herinner me dus altijd wanneer en waar deze foto’s gemaakt zijn. Ook wie er op staan. Ik vraag me af of dat ook zo is met de foto’s van deze generatie.
Dat is nu een punt. Ik heb de foto’s van mijn vader en moeder geërfd. Nergens staat een datum op en al helemaal niet wie het allemaal zijn en bij welke gelegenheid. Het zijn vaak prachtige foto’s die een tijdsbeeld weergeven. Maar wie zijn die mensen? Is het familie, vrienden of kennissen of buren van mijn ouders of van hún ouders. Want ja, die foto’s heb ik nu ook. Ik staar naar mensen in ouderwetse kleding van begin vorige eeuw. Maar ik kan niet achterhalen wie het zijn. Ik herken mijn vader, mijn moeder, ooms en tantes, opa’s en oma’s. Maar verder gaat het niet. Ik weet niet of dat meisje dat verlegen in de camera staart met een charlestonjurk en zelfgebreide kousen de beste vriendin van mijn moeder was of een buurmeisje dat toevallig op de foto verzeild raakte. Er zijn ook veel baby-foto’s uit de vorige eeuw. Ik weet al helemaal niet wie dat zijn. Op deze manier raakten al veel familieleden verloren in de tijd. Afgedaan als ‘onbekend’. Ze blijven wel in mijn kisten bewaard. Maar ik realiseer me dat na mij mijn kinderen opruiming gaan houden. Ik denk dat ze alleen die foto’s van mensen bewaren die zij herkennen. Nu begrijp ik dat ik soms op rommel- en antiekmarkten oude foto-albums tegenkom. Ik snapte nooit dat mensen deze weggedaan hadden. Nu begrijp ik hoe het kan gaan.
Beste E,
Dit is de straf van een slechte archivering.