Beste Fiena,,
Ik ben in een donker gat terecht gekomen. Ik zie geen (goede) toekomst meer voor mij. Een korte voorgeschiedenis:
Mijn ouders vonden het niet nodig om mij een vak te laten leren. Ik zag er goed uit en zou toch wel jong trouwen. Dat gebeurde inderdaad en wij kregen twee kinderen. De scheiding volgde ook al vroeg, mijn kinderen waren vier en zes. Ik stond er alleen voor. Ik sloeg me er door heen. Ik voelde me niemand en niets waard. In mijn huwelijk kreeg ik geen waardering en in mijn ‘werk’ (het opvoeden van mijn kinderen) eigenlijk ook niet. Ik voelde me waardeloos.
Toen kreeg ik kans op een ‘Melkertbaan’ ,later I.D -baan geheten. Ik poetste twee jaar in dit kader bij andere mensen als ‘witte werkster’. Na twee jaar kreeg ik een aanbod om op een school te beginnen.als een soort ‘Manusje van alles’. Ik pakte deze kans met beide handen. Ik kwam in de hemel terecht!
Het betreft een school voor ‘moeilijke’ kinderen. Ik ben overal inzetbaar. Ik neem de telefoon op, ik zorg voor de kantine, doe de boodschappen en soms licht administratief werk en nog honderd dingen. En het allerleukste van mijn baan, ik ben soms een luisterend oor voor de kids.
Voor mij is het niet zomaar een baantje. Ik werd op deze school vanaf dag één gewaardeerd. Niet alleen door de leerlingen maar ook door de docenten, mijn collega’s. Door hun voel ik me een deel van het team. Ik werk daar nu tien jaar. In de loop van deze tien jaar kreeg ik mijn zelfrespect terug. Ik ben nu iemand en ben trots op mezelf want ik zorg voor mezelf. Ik hoef geen hand meer op te houden. Ik verdien mijn salaris.
Dat gevoel van eigenwaarde klinkt terug in andere aspecten van mijn leven. Ik heb een gezellig huis, leuke vriendenkring en mijn relatie met de kinderen is meer dan goed. Samen doen we geregeld leuke dingen. Mijn broers en zussen hebben allemaal wel gestudeerd maar ik voel me nu niet meer de mindere. Ik heb ook een leuke baan.
Tenminste...die hád ik!
Vorige week kreeg ik van de directeur te horen dat ik inderdaad naar een andere baan moest gaan uitkijken. Ik had eigenlijk nooit de hoop verloren dat ik toch kon blijven. Maar de school heeft geen geld om mijn salaris te betalen. Ik moest even een bezemkast opzoeken en een traantje laten. Ik was ook heel boos en in mijn woede heb ik heel hard K*T MET PEREN geroepen. Het is écht,.ik raak mijn baan in januari 2008 kwijt. Ik moet een andere baan vinden. Op mijn leeftijd, zonder rijbewijs en zonder grote kennis van de computer. Ik ben al bezig met een outplacement-bureau, dat wel. Maar ik wil,diep van binnen, eigenlijk maar één ding: gewoon op mijn school blijven.
Beste R,
Dat is inderdaad K*T MET PEREN.