Zita Droesen (65) wil eigenlijk liever niet op de foto of in de krant want ‘ik ben maar een gewoon mens!’ Maar dit gewone mens heeft een verhaal te vertellen. Zij helpt mensen waar dat nodig is bij SGL.

Leg eens uit wat SGL (Stichting Gehandicapten Limburg) precies doet?

Zita: “SLG is er voor mensen met een lichamelijke, zintuiglijke of niet aangeboren handicap. Dus mensen die bijvoorbeeld blind zijn geworden of een andere handicap hebben gekregen op latere leeftijd, dus daar niet mee geboren zijn. Deze mensen hebben in het dagelijkse leven hulp nodig van geschoolde mensen en kunnen ook heel goed hulp gebruiken op allerlei gebied van vrijwilligers.”

Hoe wonen deze mensen?

“Er zijn 10 prachtige appartementen gebouwd waar vroeger de dansschool van Pietje Moors gevestigd was. Daar wonen de bewoners zelfstandig met de hulp die nodig is. De appartementen zijn helemaal aangepast aan de bewoners. Er is een gemeenschappelijke ruimte en de bewoners zijn ongeveer tussen 22 en 63 jaar.

Hoe ben jij als vrijwilliger bij SGL terecht gekomen?

“Ik heb eigenlijk altijd gezegd dat ik nooit vrijwilliger zou worden. Maar op een dag zag ik briefjes hangen dat vrijwilligers gezocht werden bij het woonbegeleidingscentrum bij ons om de hoek. Ik heb me laten voorlichten.”

Was je meteen enthousiast?

“De bedoeling is eigenlijk dat een vrijwilliger aan een cliënt gekoppeld wordt als vaste begeleider. Maar dat wilde ik niet. Ik wilde met algemene dingen helpen zoals iemand naar de huisarts of het ziekenhuis begeleiden. Dat kon gelukkig! Alle hulp is welkom.”

Waarom heb je voor deze vorm van hulp gekozen?

“Ik hecht me heel snel aan iemand en dat vind ik te belastend voor mezelf. Ik wil gewoon helpen en weer naar huis gaan zonder dat ik zorgen meeneem. Ook kan ik moeilijk ‘nee’ zeggen en dan ga ik misschien dingen doen die ik eigenlijk niet wil. Ik bescherm mezelf hierin. Mijn aanbod is duidelijk afgebakend.”

Hoeveel tijd besteed je aan dit vrijwilligerswerk?

“Als ik nodig ben, word ik gebeld. Soms is dat vier keer in een week en soms veertien dagen niet. Daarbij kijk ik eens in de veertien dagen het huiswerk van een bewoner na. Tegenwoordig ga ik ook elke woensdagavond naar de spellenavond. Samen met een andere vrijwilliger, Gerard, doen we spellen met de bewoners die daar zin in hebben. Vroeger hield ik helemaal niet van spelletjes. Ik was de jongste thuis en mocht alleen maar voor spek en bonen meedoen. Met de bewoners is het soms wel ingewikkeld omdat de een niet kan zien, de ander afasie heeft en niet goed uit z’n woorden kan komen en weer een ander geen kracht in de handen heeft. Het is wel áltijd gezellig.”

Wat is er zo leuk aan?

“Ik heb voldoening van dit werk en elke vrijwilliger doet het ook een beetje voor zichzelf. Ik dacht dat ik na mijn pensioen op 62 jarige leeftijd, mij meer met de kleinkinderen zou bezig houden en meer tijd met mijn man Harrie zou doorbrengen. Dat is ook wel zo maar vanmorgen heb ik nog examens afgenomen op mijn oude school waar ik 37 jaar gewerkt heb. Ik gaf daar het vak Zorg en Welzijn. Wat er ook zo leuk is aan het vrijwilligerswerk is de sfeer onderling van personeel en vrijwilligers en bewoners. Het personeel is over het algemeen jong en ze werken hard en met veel liefde.”