Han Ramakers (49) en Kim Koolen (21) zijn dierenarts-assistente bij dezelfde dierenarts. Han zit al heel lang in het vak en Kim nog maar twee jaar.

Waarom hebben jullie voor dit vak gekozen?

Han: “Rinus Rasenberg pakte mij bij de lurven en vroeg of ik geen zin had om bij hem te komen werken. Wij hadden thuis een boerderij. Ik kwam in zijn praktijk en moest koffie zetten. Hij zei: ‘De koffie smaakt goed, je bent aangenomen.’ Dat was in 1979. Ik heb de HAVO en de Middelbare landbouwschool gedaan en daarna de dierenartsassistente-opleiding. “

Kim: “Via de opleiding heb ik stage gelopen bij Carlo op de Kapellerlaan en toen ben ik aangenomen.”

Is er veel veranderd in je vak afgelopen jaren?

Han: “Het vak is niet veel veranderd, het is wel professioneler geworden. Dat kan ook liggen aan de aanpak van de twee dierenartsen. Men heeft nu natuurlijk ook meer geleerd over dieren en hun ziektes. Bij Rinus mochten de assistentes veel doen, nu is de dierenarts er gewoon altijd. Als Rinus vrij had, ging hij de boer op. Kwam er een spoedgeval. Bijvoorbeeld een wespensteek dan belden wij hem op wat we moesten doen. Als Carlo niet op de praktijk is als er spoedgeval is, dan komt hij meteen zelf.”

Waaruit bestaat jullie werk?

Han: “Wij mogen spuiten, natuurlijk in opdracht van de dierenarts. We assisteren bij operaties. Wij verzorgen de dieren die opgenomen zijn, maken schoon, steriliseren, nemen de telefoon op en maken afspraken enz.”

Waarom hebben jullie gekozen voor dit vak?

Kim: “Ik ben opgegroeid tussen dieren. Vooral mijn tante had veel dieren. Daar was ik altijd te vinden als kind. Ik heb echt geluk gehad dat ik vanuit mijn stage aan het werk kon. Veel van mijn mede-studenten hebben nog steeds geen werk.”

Wat vinden jullie nog altijd erg om mee te maken?

Han: “Aanrijdingen.”

Kim: “Als bijvoorbeeld oude honden binnenkomen en de eigenaar weet eigenlijk al dat het afgelopen is. Dat verdriet, dat vind ik erg om mee te maken. Daar krijg ik altijd kippenvel van.”

Han: “Vooral als de eigenaren oude mensen zijn. Ze willen dan geen nieuwe hond. Ze zijn bang dat zo’n beest hun overleeft. Ik ken een man van 86 jaar die steeds een oude hond uit het asiel neemt. Dat vind ik een goede oplossing.”

Hebben jullie het zelf ook al eens verdriet gehad om een huisdier?

Kim: “Ja, mijn hond was pas vijf jaar. Ik heb zelfs het infuus mee naar huis genomen. Dat zou ik nu niet meer doen. Ik moest het besluit nemen om hem in te laten slapen. Daar heb ik nu nog last van.”

Han: Daar staan de geboorten tegenover. Gisteren kwam er nog een moederpoes met kleintjes. Zo schattig.”

Nemen jullie wel een dieren mee naar huis?

Han: “Dat gebeurt wel vaker. Ik heb pasgeleden nog een eend meegenomen. Hij kon niet meer vliegen. Ik heb een kippenren, daar zitten ook konijnen die ik ooit heb meegenomen. Ik heb de eend erbij gezet en een tijdje later in de vijver van de buren losgelaten. Hij begon te fladderen en vloog op een gegeven moment weg!

Kim: We hebben allebei een hond en die nemen we mee naar de praktijk. De dierenarts heeft zelf ook een hond en samen liggen ze heel gezellig bij ons op het werk. Dat heb je natuurlijk nergens anders!