ouis Koppen (62) neemt afscheid van ‘zijn’ kinderen op basisschool De Balans. Hij praat met passie over zijn vak, zijn leven op school. Hij wil er niet emotioneel over worden maar Louis is een zeer betrokken onderwijzer en directeur.
Is speciaal onderwijs iets van deze tijd?
Louis: “Ja en dat zal het voorlopig ook nog blijven. Speciaal onderwijs houdt in dat we iets anders doen dan in het ‘gewoon’ onderwijs. Vroeger was er bijvoorbeeld het Buitengewoon Onderwijs. De Zusters en Broeders van Liefde ontfermden zich over de kinderen die om een of andere reden op de basisschool niet meekonden. Acht en twintig jaar geleden ben ik terecht gekomen bij de Zusters van Liefde. De oude Gerardusschool aan het Schoolpad is naar het huidige adres verplaatst, de Kasteel Hillenraedtstraat. Toen heette het een School voor Moeilijk Lerende Kinderen, nu SBO de Balans voor Speciaal Basisonderwijs. Daarnaast was er de Petrus Dondersschool, de Herman Broerenschool en de voorganger van de huidige Spoorzoeker. Deze scholen zijn nu nog de vier kernen van het speciaal onderwijs in Roermond.”
Wat kunnen redenen zijn dat een kind op De Balans terecht komt?
“Het ene kind gebruikt zijn verstand op een andere manier dan het andere; het ene kind is handig en het andere slim, de een rustig de ander druk. Uit deze verschillen komen mensen voort die zich anders gedragen. Mensen, kinderen, die andere aanpak nodig hebben. De ‘mal’ van zo is een mens, bestaat niet. De diversiteit van mensen wordt steeds groter, één norm bestaat niet. Alles waar bijvoorbeeld De Libelle of Ouders van Nu over schrijft, daar kunnen kinderen last van hebben; ADHD, ADD, ODD, PTSS, contactstoornis, ASS, NLD en nog veel meer. Maar ook ouders en leerkrachten hebben daar last van. Of het allemaal zo erg is, is maar de vraag. Het wordt pas erg op het moment dat wij volwassenen niet begrijpen hoe wij daar mee om moeten gaan. Wij, dat zijn de volwassenen, de mensen in het onderwijs en ook de ouders. Onze verwachtingspatronen naar deze kinderen moeten hoog zijn, maar wel reëel en daar is kennis, kunde en vooral passie voor nodig”
Hebben ouders er moeite mee als hun kind naar De Balans gaat?
“Meestal wel........ Ik ken niemand die erop staat te springen dat zijn kind ‘iets’ heeft en daarom naar De Balans moet. Het is vaak zo dat als ouders constateren dat er iets met hun kind aan de hand is, zij dit zo snel mogelijk verholpen willen zien. Maar als ouders erkennen en accepteren dat het is zoals het is en dat begrijpen, zij dan heel blij zijn dat er een school bestaat waar hun kind begrepen wordt en op het niveau dat bij hen hoort wordt aangesproken, dat ouders merken dat hun zorg door ons op school gedeeld wordt. Dat is altijd mijn boodschap naar mijn collega’s: deel de zorg van de ouders, sta niet tegenover ouders, sta naast ouders. Dat kan best wel eens botsen, ook als je naast elkaar staat maar gedeelde zorg om het kind verbindt ouders en school weer. Er komen wel eens moeders hun kind aanmelden die bij mij in de klas hebben gezeten en die zeggen dan: ‘Als mijn kind hier terecht komt dan zit het goed, want ik vond het hier ook fijn!’
Wat doet een directeur van zo’n school precies?
“Er zijn heel veel “soorten” directeuren denk ik. Ik zit op mijn hok, zeg ik altijd. maar het is geen hok maar een riant kantoor. Ik ben daar vrij veel, maar ieder moment dat mogelijk is, zoek ik ‘de mén’, de kinderen op. Daarvoor ben ik er. Ik ben in de klassen te vinden, kijken hoe het met de kinderen en ook met mijn collega’s gaat. Is er spanning, zit iedereen goed in zijn vel. Ik wil alles zien. Ik “bemoei” me met van alles. Een directeur heeft veel taken. Mijn taak vind ik voornamelijk om mijn betrokkenheid en enthousiasme uit te stralen, maar soms ook mijn teleurstelling. Maar mijn papieren moeten ook in orde zijn, ik ben daar heel nauwkeurig in. Ook hoort bij het directeurschap dat je vaak en veel vergadert, met gemeente over het vervoer, het gebouw, de inbraken en vernielingen, met AMW, BJZ, etc. We hebben vergaderingen over nieuwe leerlingen. Voor iedere nieuwe leerling die onze school gaat bezoeken moet er een procedure van toelating gestart worden. Wij hebben nu op de twee locaties samen ongeveer 290 leerlingen.”
Hoe ziet je leven na je pensionering er uit?
“Mensen in het speciaal onderwijs werken niet alleen voor het geld, daar zit altijd meer achter. We kijken niet naar de uren die we werken, we kijken naar wat moet voor de kinderen. Het feit dat ik nu vertrek voelt heel dubbel. Ik stop met werken op de Balans, maar wanneer dit gevoelsmatig ook zo is, weet ik niet. Ik weet nog niet wat ik verder ga doen, ik sta voorlopig toe dat het “anders gaan doen” mij overkomt en wat zinvols met zich meebrengt, zoals vrijwilligerswerk, dat doe ik nu ook al. Misschien ga ik iets voor of met kinderen doen, en zeker met de kleinkinderen als die er zijn!