Jeanne Gorris vertelt bevlogen over haar kunst. Het is een belangrijk onderdeel van haar leven en het heeft haar veel inzicht en rust gebracht. Dat wil ze graag ook overbrengen op andere mensen. Kunst heeft altijd met gevoel te maken en dat gevoel komt tot uiting in datgene wat iemand maakt.

Wat bedoel je met kunstzinnig bezigheids therapeute?

Jeanne: “Vroeger heette het bezigheidstherapeut en nu wordt het activiteiten begeleider genoemd. Dat dekte bij mij de lading niet en daarom heb ik er kunstzinnig voor gezet. De reden daarvoor is dat ik altijd met allerlei vormen van kunst kunst bezig ben geweest vanaf dat ik kind was.”

Hoezo kunstzinnig?

“Ik heb diverse cursussen en opleidingen gedaan. Maar ik denk dat ik het vooral in me heb, dat kunstzinnige. Ik begon natuurlijk op de basisschool met tekenen. Mijn vader was een jager en hoewel ik dat afschuwelijk vond, tekende ik toch jachttaferelen. Voor mijn moeder tekende ik situaties met kinderen. Zij had iets met kinderen. Toen ik 12 jaar was, ontdekte ik klei. Ik maakte weer dingen, nu van klei, helemaal uit mezelf. Bijvoorbeeld een kerstgroep voor mijn tante. Na haar dood, na 47 jaar, kreeg ik tot mijn grote verrassing, deze kerstgroep weer terug. Heel bijzonder.”

Hoe ging het verder?

“Na mijn trouwen maakte ik kleding voor mijn kinderen en voor andere mensen. Ik ben toen ook met keramiek begonnen. Vooral veel poppen heb ik gemaakt. Eigenlijk interieurstukken. Daarvoor heb ik aan workshops deelgenomen en maskers en gezichten leren maken. Tegelijkertijd ben ik ook een schildersopleiding van vijf jaar gaan doen. Een logische gevolg was een tentoonstelling van mijn werk. In 1996 was ik de eerste die werk tentoonstelde in Het Achterhuis.”

Werk je ook als therapeute?

“Ik merkte dat mensen rustig bij mij werden. Ik kan mensen stimuleren en energie geven. Ik werk voornamelijk met gezichten. Dat doe ik met iets dat lijkt op klei, het is een mengsel van hout en lijm. Dat wordt keihard. Je boetseert het gezicht uit een dunne laag zo lang het zacht is en na het uitharden kun je het behandelen als hout, onder andere schaven en schuren. Als mensen er mee bezig zijn, komt er op een of andere manier iets van hun zelf naar buiten.”

Leg eens uit?

“Ik heb thuis een klein atelier en ik zie dat er iets gebeurd met de mensen waar ik mee werk. Er is plek voor vijf mensen en het is dus altijd intiem. Ze gaan eigenlijk als vanzelf vertellen waar ze mee zitten of kwaad over zijn. Meestal komen die gevoelens tot uiting in het gezicht dat ze maken. Ik geef eigenlijk alleen aanwijzingen wat de techniek betreft. Verder is iedereen vrij. Ik denk dat het op een of andere manier therapeutisch.werkt.”

Maak je alleen gezichten?

“Nee, ook andere dingen zoals sculptuurtjes. Soms een hele kop. tegenwoordig laat ik het materiaal meer spreken. In de beginperiode maakte ik vaak dingen met glitter en glans. Mijn gezichten hebben altijd dichte ogen. Dan hou je dingen voor jezelf. De gezichten ‘kijken naar binnen’. In de oosterse kunst vind ik heel veel inspiratie.”

Hoe gaat het verder?

“Ik geef nu ongeveer 10 jaar cursussen. Gewoon in mijn huis in een kamer die ik ingericht heb als atelier. Ik neem nu even een pauze omdat ik op reis ga maar daarna ga ik weer gewoon aan de slag. Ik ga naar Nepal, mijn dochter Nicole, heeft daar gewerkt op vrijwillige basis. Haar verslagen hebben veel indruk op mij gemaakt. Ik wil het met eigen ogen zien en de sfeer proeven.”