Annemarie Fetz is afgestudeerd op het maken van menselijke sculpturen in Arnhem op de academie. Zij verhuisde met haar man naar Berlijn en werd zwanger van hun eerste kind. Daar wilde ze een tastbare herinnering aan over houden. Toen is het idee geboren en samen met haar man maakte ze haar eerste sculptuur van een zwangere vrouw, zijzelf!

Waarom juist zwangere vrouwen?

Annemarie: “Mijn hoofddoelgroep zijn zwangere vrouwen tussen hun 30e en 35e week. Dat is dus heel specifiek! De reden daarvoor is dat in die periode van de zwangerschap de buik mooi rond is. Het kind is nog niet ingedaald en de buik op z’n mooist. Daarbij voelen de meeste vrouwen zich heel goed. In de laatste periode gaan ze toch hun benen voelen, houden vaak vocht vast en zijn snel moe.”

Hoe komen ze bij jou?

“Meestal via mijn website, of via google, mijn folder of via een vriendin. Ze bellen mij voor een afspraak in mijn atelier. Ik gips de vrouw dan af. De vrouwen staan of zitten op een zogenaamde sta-kruk. Dus eigenlijk staan met een ondersteuning. Op die manier wordt het bekken ontlast. Ik kan dan rustig mijn mal maken zodat het een rechtopstaande sculptuur wordt. Allemaal heel relaxed.’

Hoe ga je te werk?

“Ik maak een gipsen mal, gewoon van stukken verband die je in de apotheek kunt kopen. Ik doe eerst een dun laagje vaseline op het ontblote bovenlijf. De vaseline fungeert als een film tussen de huid en de gips. Ik heb allemaal kleine stukjes gipsverband en die plak ik op de huid. Over elkaar heen en dat vloeit in elkaar. Na een klein half uurtje is de gipsen mal droog en dan haal ik voorzichtig de vorm van het lichaam.”

Hoe gaat het verder?

“Daarna kunnen de vrouwen douchen en zich ontdoen van restjes gips. Ik hou dan de mal over en die droogt gewoon verder. Als de mal droog is, giet ik er een laagje beton in. Dat is dan het sculptuur. Het gips moet daarna allemaal van het beton geschrobt worden. Daarna moet het weer drogen en dan wordt het gepatineerd. Dus voorzien van een kleur. Men kan kiezen uit grijze tinten of een bruine kleuren. Wat men zelf mooi vindt. Het hoeft helemaal niet op je eigen huidskleur te lijken maar juist bijvoorbeeld bij het interieur van het huis passen. Ik heb donkere mensen gehad die een lichte kleur wilden.”

Is het niet vreemd om je eigen lijf tentoon te stellen?

“Het is een sculptuur en heeft niets meer met je lijf te maken. Het is een object geworden. Je neemt er afstand van. Je laat geen kopie van jezelf maken maar een herinnering aan een korte tijd toen de baby in je buik zat.”

Waarom willen vrouwen dit?

“Het is een tastbare herinnering aan de zwangerschap en toen het kindje nog in de buik zat. Je moet het zien als de fotografie voorbij. Het is nét even iets anders. Een drie dimensionale herinnering. Je kunt later nog eens aan je zwangere buik voelen. Er komen al vrouwen voor de derde keer terug. Iedere zwangerschap is toch weer anders. Misschien ook omdat ze het sneu vinden als volgende kinderen deze herinnering niet hebben...”

Hoe verloopt zo’n sessie?

“Het contact is natuurlijk heel persoonlijk, de vrouw en ik krijgen een speciale band. Het is toch vrij intiem. Er moet een vertrouwensband ontstaan. We beginnen gewoon gezellig met een kopje koffie en ik neem rustig de tijd om een beetje te ontspannen. Meestal komt iemand mee, soms de partner of de moeder of een goede vriendin. Ik raad ze altijd aan om een fototoestel mee te nemen. Als ik bezig ben, praten we gewoon gezellig. We hebben het vaak over de komende geboorte en hoe het allemaal voelt. De tijd is zó voorbij.”