Virginie is 48 jaar en zij woont in een flat aan de Max Guillaumestraat in het Vrijveld. Ze woont daar al 25 jaar. Eerst samen met haar dochter Kay, nu alleen. Kay woont inmiddels op zichzelf in een andere straat maar wel in dezelfde soort flat.
Vertel eens iets over je woning.
Virginie: “Het complex heet 307. Dat is zo omdat het 307 woningen zijn. De flats zijn in 1954 gebouwd. Alle flatgebouwen zijn aan elkaar gebouwd, je hebt vrijgezellenflats, je hebt flats met een, twee en drie slaapkamers. Dus ze waren geschikt voor alleenstaanden, stelletjes en ook voor gezinnen. De gedachte daarachter was toen om alle vormen van samenleven bij elkaar te brengen. Dat vind ik een mooie gedachte. Verder zijn het eenvoudige flats zonder veel luxe. Maar dat hoeft voor mij ook niet. “
Hoe ervaar je de buurt?
“ Er is wel veel verloop behalve in de hoekflats, zoals mijn woning. Deze hebben drie slaapkamers en zijn erg gewild. Ik heb een slaapkamer bij de woonkamer getrokken. Ongeveer 15 jaar geleden zijn alle flats gerenoveerd. Er is een betegelde douche en wc in gekomen en een eigen verwarmingsketel. Het zijn hele lichte flats, dicht bij de stad en veel groen rondom. Het zijn maar drie woonlagen dus je weet altijd wie er allemaal wonen. Dat geeft mij een veilig gevoel.”
Hoe heb je het ingericht?
Virginie: “ Eigenlijk heb ik nog steeds het gevoel dat ik op kamers woon. ‘s Morgens als de zon door mijn grote ramen schijnt dan denk ik : ‘leuk!’. Mijn stijl is de kringloopstijl. Maar alles wat er staat vind ik mooi. Het is sober en rustig ingericht. Bijna al mijn meubels zijn op wielen. Ik heb een hond die nogal verhaart. Als ik zwabber rij ik alle meubels opzij. Wat ik wel heb is een enorme tafel ( wel 12 vierkante meter) waar alle spullen op liggen waar ik mee bezig ben. Alles ligt gewoon op die tafel. Ik ben iemand die vanuit impulsen werkt. Zint me het een niet kan ik heel gemakkelijk verder gaan met iets anders. Ik begin niet aan iets en maak het dan af, nee ik laat me inspireren en spring van het een op het ander over. Mijn woonkamer is mijn atelier, mijn muziekkamer, mijn kantoor. Gewoon mijn doe-kamer.”
Wat doe je allemaal in je ‘doekamer’?
Ik heb al van alles gedaan in mijn leven. Veel dingen kan ik niet meer doen omdat ik SRI heb. Maar ik heb nu het gevoel dat ik ‘thuis’ gekomen ben nu ik in de toneelwereld verzeild geraakt ben. Ik ben regisseur bij het amateurtoneel, ik schrijf stukken, ik bedenk de kostuums (maken kan niet meer) en ik ontwerp de decors, ik schilder, ik zing in een koor. Ik heb saxofoon gespeeld. Bij het regisseren vallen deze dingen allemaal samen.”
Verveel je je wel eens”
“ Bijna nooit. Ik lees ook vrij veel, maar vooral omdat ik erg uit moet kijken met mijn handen. Ik mag ze niet teveel belasten. Maar ik kan het ook niet laten om met dingen te frutten. Ik vind het heel erg dat ik geen kleding meer mag en kan maken. Kleine dingetjes doe ik soms zoals laatst heb ik poppenkastpoppen gemaakt. Ik heb een programma met kinderen waarin we poppenkast spelen. Dan is het leuk om ook de poppen zelf te maken. Ik werk dus met amateurtoneelspelers, dat is werken met mensen en dat ligt me heel erg. Daar belast ik mijn handen niet mee. Daarbij is het mijn lust en mijn leven. Ik kan daar alles in kwijt wat ik aan creativiteit in me heb.