Ha die Mar,

Omdat het langzaamaan komkommertijd aan het worden is, wil ik graag wat vakantieherinneringen van vroeger ophalen. In de jaren zestig was het echt niet zo normaal als nu, om op vakantie te gaan. Maar mijn vader wou toch graag gaan kamperen. Mijn broertje was net een half jaar oud toen we naar Posterholt (!?!, of all places...) gingen. We hadden zelf nog niet eens een auto, dus charterde mijn vader wat familie om de tent en alle spullen van twee volwassenen en zeven kinderen vijftien kilometer (!) verderop te brengen. Zoals het in Nederland betaamd was het weer niet om over naar huis te schrijven. Geregeld hingen we met alleman in de tent ons rot te vervelen, deden wat melige ruziepelletjes , wachtend op het bleke zonnetje zodat we weer naar het meertje konden gaan zwemmen. Zodra het weer maar een beetje goed was, kwamen er uit Roermond horden kennissen en massa’s familie op bezoek. Ze lieten zich heerlijk vollopen met het dure, uit de kampwinkel gesjouwde bier en de limonade. Het was niet aan te slepen. Dan vertrokken ze weer vrolijk op de fiets zodat mijn moeder eindelijk voor iedereen kon gaan koken. Op een avond stormde het zo hard dat er pure paniek uitbrak op de hele camping. Overal hoorde je geschreeuw en ik herinner me dat de tent behoorlijk begon te bollen en dat langzaam de scheerlijnen losraakten evenals de haringen. We moesten allemaal een hoek van de tent vasthouden zodat deze niet weggeblazen werd. Naast ons hoorden we de Hollandse buurvrouw schreeuwen: De tent, de tent! Het was een akelig avontuur en toen het voorbij was maakte mijn vader opgelucht grapjes en begon met de herstelwerkzaamheden. Tot overmaat van ramp kreeg mijn kleine broertje een ontstoken teentje, waardoor hij hele nachten huilde. Toch had het wat, die ellende. Het was ook gezellig. Mijn oudste zusje speelde gitaar en wij zongen kumbaja en liebeskummer lohnt sich nicht, uit volle borst mee. En... hoe mooi was het weer thuis te zijn. Wat was alles groot en schoon. Mijn moeder verstouwde bergen was en zij was zóóó blij, het blijdste van allemaal.

Groetjes

Moon

Hoi Moon,

Zo ken ik er ook nog wat! Kamperen was nooit mijn favoriete bezigheid. Maar ja, je moet wat als je weinig poen hebt, gescheiden en twee kleine kinderen. Dus wij gingen kamperen in Haelen. Mijn zus met haar tienerzoon en schoondochter in spé. Mijn zus, de kinderen en ik hadden een bungalowtent. Dat klinkt riant maar was het niet. Gewoon een vierpersoonstent zonder luifel en zonder grondzeil. Dat laatste was kwijt. Het verliefde stel had een twee persoonstentje. Het regende onophoudelijk. Wij lagen hutje mutje in onze vierpersoonstent met zes personen want het kleine tentje lekte als een zeef. Wij lagen en wachtten op de zon, die niet kwam. De nieuwe lenzen van de schoondochter in spé waaiden weg toen ze deze wilde in doen, buiten in de stormachtige wind. Koken lukte niet, dus we haalden in de campingwinkel inderdaad veel te dure rotzooi. Van ellende gingen we tussen twee buien in, fietsen. Eigenlijk vond niemand dat leuk maar ja, beter dan in de tent liggen. Onderweg moest mijn zus nodig plassen. Geen herberg te zien in de wijde omgeving. Dus dan maar plassen in de bosjes langs de drukke provinciale weg. Alleen zocht ze geen bosje op maar ging gewoon langs de weg zitten. Al hoe wij ook riepen: verder, verder. Ze liet de natuur haar gang gaan. Auto’s toeterden naar haar blote achterwerk. Het stoorde haar niet. Toen wilde ze ook nog haar kont droogmaken en eiste van haar schoondochter in spé een zakdoek. Zij wilde deze niet geven omdat het een mooi kanten zakdoekje was. Ze moest! Nou Moon , je snapt dat de irritaties met het uur stegen. Na drie dagen ben ik stiekem naar de kantine op de camping gegaan en heb een vriend gebeld met de eis: Kom ons onmiddellijk halen anders komt er moord en doodslag van. Terug op de camping vertelde ik het gezelschap dat we gingen pakken en naar huis. Grote opluchting alom. We namen niet de moeite om de tenten af te breken die zouden we wel morgen of overmorgen komen halen. Naar huis, naar huis en wel nú! Dat was alles wat we nog konden denken. Vele jaren later kunnen we er pas om lachen.

Groetjes, Mar