Bob Jamini Sharif (35) Is in 1996 gevlucht uit Iran, zijn moeder, broer en zus woonden toen al in Roermond. Hij voegde zich bij zijn familie. Bob wist dat zijn toekomst in Nederland lag.

Wat betekent het voor jou dat je nu officieel ingeburgerd bent?

Bob: “Voor mijn gevoel was ik al burger van Roermond maar nu heb ik de officiële papieren, mijn inburgeringsdiploma. Het is tegenwoordig verplicht om dit diploma te halen als je Nederlands burger wilt worden.”

Vertel iets over je verleden?

“Ik was 21 jaar toen ik eindelijk kon vluchten uit Iran. Ik ben alleen gevlucht maar mijn moeder en broer en zus waren al hier in Roermond. Een andere broer woonde in Duitsland, een tante in Engeland, ik heb familie in Frankrijk, in Canada in de USA, De hele familie is gevlucht. Mijn vader is geëxecuteerd in Iran. Ik zelf zat ondergedoken tot ik ook kon vluchten. Nederland was geen bewuste keuze, als je in gevaar bent, wil je alleen maar weg naar een veilige plek. Mijn vader was belangrijk voor de Iraanse instanties. Zij wilden informatie van hem. Hij heeft niets gezegd zodat mensen niet in gevaar kwamen. Ik heb zes maanden samen met mij vader in een cel gezeten. Men wilde dat wij praatten en wij werden afgeluisterd. Wij hebben niets gezegd. Toen kwam ik vrij en hij is een tijdje later geëxecuteerd. Ik ben toen ondergedoken in kelders en zolders bij mensen thuis tot het moment dat ik kon vluchten. In 1996 kwam ik op Schiphol aan.”

Hoe heb je dat ervaren?

“Niemand wist dat ik zou komen, mijn moeder en verdere familie ook niet. Het was belangrijk dat dit geheim bleef. Je weet nooit hoe het kan uitlekken in Iran. Ik heb toen vanaf Schiphol laten weten dat ik in het land was. Mijn moeder kon alleen maar huilen en schreeuwen. Ik heb me bij de politie in Amsterdam gemeld en heb asiel aangevraagd. Toen ben ik met mijn familie herenigd. Ik weet niet meer hoeveel tijd er overheen ging. Ik kon niets voelen en ook niet begrijpen dat ik nu echt hier was en veilig bij mijn familie.”

Waarom heb je voor Roermond gekozen?

“In het begin wist ik het niet. Voor mij was het belangrijkste dat ik veilig was. Ik wilde weten of ik hier welkom was en ook tot rust komen. Ik had zoveel gedachten in mijn hoofd. Ik wilde eerst de taal leren. In Iran had ik filosofie gestudeerd maar niet af kunnen maken. Muziek is een passie van mij. Ik speelde gitaar, een verboden instrument in Iran.

De gitaar is in Iran een westers symbool.

Mijn familie wist altijd al veel over de westerse cultuur. Mijn grootvader, grootmoeder en moeder hebben in Engeland gestudeerd, mijn vader in Amerika. In Iran noemden mijn vrienden mij ‘Amerikaan’ vanwege mijn ideeën en gedachten. Dus de cultuurshock was niet al te groot. Voor mij is vrijheid van mening het allerbelangrijkste.”

Heb je werk gevonden?

“Ik ben naast mijn werk ook artiest, ik zing en speel gitaar in een band, 60’s 70’s genaamd. Ik fotografeer ook, ik maak artistieke foto’s. Maar daar heb ik eigenlijk weinig tijd voor. Ik heb twee banen. Ik werk bij een muziekinstrumentenimporteur. Ik ben daar begonnen als magazijnmedewerker en sinds twee jaar repareer ik gitaren. In het weekend ben ik verkoper van gitaren in het Outlet.”

Wat is jouw mening over de inburgeringscursus?

“Ik vind de cursus goed maar je moet toch zelf inburgeren. Als je het diploma hebt, ben je op papier ingeburgerd. Als je niet op school bent, moet je ook bezig zijn met inburgeren. Je moet zelf willen inburgeren. Voor mij waren de eerste zes maanden hier, mijn inburgeringscursus omdat ik heel erg mijn best heb gedaan om Nederlands te leren. Ook om contacten te leggen. Als je hier wilt wonen en werken moet je de taal kennen. Daarbij moest ik vanuit mijn eigen veilige clan, mijn eigen Iraanse mensen, contact maken met Nederlandse mensen. Ook heb ik dingen uit mijn eigen cultuur laten vallen. Ik vind het geen goede zaak om eigen winkels, cafés, clubs te hebben. Ik ben van mening dat je heel kritisch naar jezelf moet kijken of je past in je nieuwe omgeving. Heb ik de juiste kleding aan, is mijn baard misschien te lang. Daarna moet je dat corrigeren. Natuurlijk ben je vrij daarin. Iedereen heeft deze vrijheid. Maar als je wilt passen in een nieuwe cultuur, nieuw land, nieuwe omgeving, dan moet je je aanpassen. Maar je hoeft je afkomst, je verleden niet vergeten!