Ik was net achttien toen ik voor het eerst alleen op vakantie ging, samen met mijn nichtje Margriet. We zouden drie weken naar Cornwall in Engeland gaan, met de rugzak en een tentje. Ons budget was fl. 700,- p.p. (!). We moesten eerst naar Londen om de trein naar Plymouth te nemen, en zouden daar overnachten. Van mijn schoonzusje hadden we een adresje gekregen van een WMCA organisatie om daar te slapen. We sjouwden uren in de buurt van Grosvenor Square en vroegen iedereen de weg.

Margriet hield een raar type aan, een Indiër, met een tulband op, oorbellen en een lange cape. Hij wist wel waar Bakerstreet was, we moesten maar met hem meelopen. Weer liepen we met zware bepakking een half uur met hem mee, en hij stelde voor om bij hem te slapen, maar daar trapten we niet in. Hij vroeg: ‘Did you have sexual fun?.’ ‘Neuh’, zeiden we. Hij was heel erg verbaasd. Hij vertelde dat hij vorig jaar met twee Franse meisjes heel veel sexual fun had gehad. Tijd om hem te lozen. We zeiden dat we toch maar een hotel namen die nacht. Hij was zichtbaar teleurgesteld. ‘Look’, zei hij en hij opende zijn cape en we zagen twee grote borsten hangen. Margriet begon te schateren en ik viel van verbazing bijna om. We renden bijna het eerste hotel binnen dat we zagen. Hotel ‘Sherlock Holmes.’

Het was een enorm sjiek hotel met marmeren wanden en kristallen kroonluchters. Een ober bekeek ons eens van boven naar beneden en vroeg lachend: ‘Do you want a room?’ ‘Oh, yes’, zei ik naïef ‘please’. Helaas, ze zaten ‘vol’... Ik deed uitgeput, radeloos en zielig. ‘Wait’, zei de ober en liep weg om even later terug te komen met een ongeveer dertigjarige, donker uitziende man. ‘You can sleep at his place.’ Margriet en ik keken elkaar eens aan. ‘How much do you ask?’ vroeg Margriet. ‘Everything you want to pay.’ Indirect begonnen we te vragen of het allemaal te vertrouwen was. Hij hield ons een beringde vinger voor. Hij was getrouwd, en we konden de kamer afsluiten. Hij had nog een neefje van veertien thuis zitten die bij hem in huis woonde om Engels te leren. Onderweg deden we nog alle moeite om te achterhalen of het vertrouwd was, ja of nee. Hij liet ons een foto zien van zijn vrouw die momenteel in Duitsland was. We zuchtten maar eens.

We kwamen in een flatgebouw met zes etages en we belandden in een oosters ingerichte kamer met oranje en bruine kleuren. Het was er keurig opgeruimd. We maakten kennis met neefje die wel twee meter lang was en zéstien jaar oud. Adel schonk ons een glaasje vruchtensap in en van Neefje kregen we koffie. Ze praatte Arabisch met elkaar en even later kondigde Adel dat hij even sigaretten ging halen. Hij zou binnen een kwartier terug zijn. Wij knoopten een, in gebrekkig Engels, gesprek aan met Neefje en zo kwamen we erachter dat Adel niet getrouwd maar verloofd was met een meisje uit Duitsland. We stonden erop de kamer te zien waarin we zouden slapen en Neefje showde ons de slaapkamer. Het was een mooie kamer, alleen, er zat geen slot op de deur. Onze harten begonnen steeds harder te kloppen. Na een kwartier was Adel nog niet terug. ‘Misschien is hij wel een paar vrienden halen’, zei ik tegen Margriet. Daar zat ik ook al aan te denken,’ zei Margriet. We vroegen Neefje waarom Adel zo lang wegbleef. ‘Hij komt nu’, zei hij maar we ontdekten nog een pakje sigaretten op de schouw. ‘Als ze ons iets doen gooien we gewoon de ruiten in’, zei Margriet strijdlustig. Ik kreeg buikpijn van de zenuwen. ‘Kom, we gaan’, zei ik. Adel was nu al een halfuur weg en die Neef liep maar te glimlachen. ‘Oké’, zei Margriet, ‘We’ll leave’. We probeerden hem uit te leggen waarom, maar hij snapte er niets van. We gristen onze spullen bij elkaar en stormden de deur uit, de trappen af en naar buiten. We waren doodsbang om Adel tegen het lijf te lopen. Aan de overkant van de weg, doken we achter een auto. We kregen spontaan de slappe lach en kwamen niet meer bij.

Even later zagen we een auto arriveren. Er stapten drie mannen uit die het flatgebouw naar binnen gingen! We stonden weer op straat, in Londen, twee meiden, achttien jaar, nooit meer te traceren bij vermissing. Het was middernacht. We vroegen twee oudjes naar het WMCA en die wisten waar het was, gelukkig. ‘God bless you two’, zei het vrouwtje. Dat hadden we wel nodig. We vonden snel het gebouw van de YMCA en we sliepen als roosjes. Ongeschonden...