Marjo Schilder vertelt over haar huis. Hoe het een echt thuis werd. Ze heeft hulp ingeroepen om deze wens te realiseren. Marjo heeft moeilijke beslissingen moeten nemen.
Vertel iets over het soort huis?
Marjo: "Ik vind het leuk dat er geen ander huis hetzelfde is als dat van mij. Ook de locatie is prettig. Een zijstraat van een singel. Dus op korte afstand van alle voorzieningen. Het is gebouwd in 1923. Dus niet heel oud maar ook niet nieuw."Waarom heb je voor dit huis gekozen?
"Als ik een huis binnenkom, moet dat goed voelen. Dit huis voelde meteen heel fijn. Ik ging van een heel groot huis met een gigantische tuin naar dit vrij kleine huis met een binnenplaats. Ik ben wel drie keer gaan kijken. In het begin voelde het nog een beetje benauwd. Mijn vraag was vooral: hoe krijg ik hier mijn spullen in? Ik ben bij mijn gevoel gebleven dat het vooral goed moest voelen en de rest kwam dan wel goed."Hoe heb je het probleem van de vele spullen opgelost?
"Ik heb besloten dat wat weg moest, gewoon weg ging. In het begin stond mijn huis heel vol. Het waren dingen waarvan ik dacht ze niet te kunnen missen. Spullen die nog van mijn moeder waren geweest, van mijn overleden man, van de kinderen. Andere dingen vond ik gewoon mooi. Sommige spullen herinnerden mij aan vakanties. Op een gegeven moment kreeg ik het gevoel dat ik iets anders wilde."Hoe heb je dit aangepakt?
"Ik realiseerde me dat ik mijn hele verleden meesleepte. Mijn bankstel was mijn eerste, mijn eethoek ook. Deze meubels zijn steeds mee verhuisd. Ik had spullen van mijn overleden oma en opa en vader en moeder. In de spullen zag ik andere mensen terug maar niet mezelf. Het duurde wel twee jaar voor ik er aan toe was om te veranderen."Hoe ging het verder?
"Ik had al met kleuren in dit huis gewerkt. Ik hou van aarde tinten, warme kleuren. Maar ik kon zelf niet bedenken hoe ik mijn huis wilde inrichten. Ik zocht hulp en vond een binnenhuis architect. We zijn eerst gaan schuiven met mijn meubels om een ander beeld te krijgen. De woonkamer is een moeilijke ruimte, heel lang en loopt ook nog taps toe. Zij heeft vervolgens enkele plannen gemaakt. Het zag er allemaal gewéldig uit. Maar dan begint het pas? Help!"Wat was zo moeilijk?
"Bijna alles moest weg. Ik vond het moeilijk om dierbare spullen weg te doen. Ik voelde me schuldig omdat ik ze niet meer wilde hebben. Ik vroeg me af of ik het wel mocht doen. Mijn kinderen hebben dingen uitgekozen die ze wilden hebben en ook mijn familie. Daar had ik vrede mee. Uiteindelijk heb ik ook veel verkocht."Is het geworden zoals je het voor ogen had?
"Het voelde voor mij als een nieuw begin. Als bij mij iets staat, dan blijft dat daar (altijd) staan. Alles heeft een vaste plek. Ik begrijp nu dat alles in balans moet zijn. Het luistert nauw waar iets staat. De verhoudingen moeten kloppen."