Huisgenoten

Beste Fiena,

Verzonken in mijn herinneringen passeren diverse huisdieren de revue. Ik denk graag terug aan mijn dieren. Toen ik klein kind was hadden we thuis een Duitse herder, Sonja. Zij lag graag voor de kolenkachel. Ik vlijde dan mijn hoofd op haar buik en samen sliepen we de slaap der onschuldigen. Na Sonja kwam Anouschka, een dochter van Sonja. Met Vastelaovend was ik Roodkapje en zij was de wolf. Net echt! Op een gegeven moment had mijn moeder genoeg van de haren van de honden op de Perzische tapijten en we kregen Touch, een langharige teckel. Ik ging haar, samen met mijn vader, in Venlo ophalen uit het nest. Ik zag de moeder en dacht, wat een rare hond en was niet heel blij. Maar toch ging ik veel van haar houden. Ik vergat nooit om met haar te wandelen en vooral te zwemmen. Daar was ze gek op. Ze kreeg drie nestjes. Uit het eerste nest overleefde het enige hondje het niet. Ik zette het stijve lijkje op mijn kamer. Dat mocht niet. Het tweede nest leverde vier pups op en het derde nest zes. Uit allebei de nesten hield ik een hondje achter als iemand kwam kijken om te kopen. Toen had ik dus drie hondjes. Ik reed met ze rond in mijn poppenwagen. De twee zusjes sprongen er constant uit. Een heel gedoe. Misschien kwam het door hun naam. De ene heette Ilschi, zo heet het paard van Winnetoe en de ander heette Soesie, heel langgerekt uitspreken. Omdat zij lang en dun was. Nadat ik zelf een gezin had, kregen we Laika, een Duitse Staande, genoemd naar de eerste hond in de ruimte. De liefste en slimste hond van de hele wereld. Zij was onze huisgenoot gedurende elf jaar. Daarna heb ik voor katten gekozen. Maar dat is een ander verhaal. Beste Fiena, is iedereen of een hondenmens of een kattenmens?

Beste G,
Eet u altijd van twee walletjes?