Een beetje kanker (10)

In slow motion tilde ik mijn nachthemd op en ik zag dat mijn oksel, op een sneetje van zes centimeter na, nog in tact was. Dat stelde mij enorm gerust. Er lag een dik stuk verband over mijn borst.

Ik hoorde de voetstappen van Bert en ik was blij hem te zien. Verder is het een aaneenschakeling van flitsjes van herinneringen. Ik stond naast het bed, samen met Marcia, en allebei hadden we een rijdende stang met een infuus eraan en Bert maakte een foto van ons. Bert belde naaste familie en vrienden op om het goede nieuws te vertellen. Ik kreeg te horen van iemand dat de tumor eruit was gehaald en dat het zogenaamde okseltoilet niet nodig was geweest. De poortwachtersklier was eruit genomen en doorgesneden. Er waren geen kankercellen in aangetroffen, dus de kans dat ik uitzaaiingen had was afgenomen tot zeven procent. 

Bert was erg opgelucht, dit was het scenario geweest waarop we gehoopt hadden. Tegen vijf uur kwam een co-assistente langs om te vertellen dat er een gaasje vermist werd. Ze hadden een aantal gaasjes gebruikt en bij hertelling was er eentje kwijt. Of die misschien nog in mijn borst zat!?! Gelukkig zat er een loodrandje aan zodat het op de röntgenfoto gezien kon worden. ‘Kunt u geen röntgenfoto van de prullenbak nemen?’ vroeg Bert alert. Neen , dus werd ik in een rolstoel geladen en weer naar de röntgenafdeling  gebracht.

De verpleegster vroeg: ‘Zal ik u komen halen of wilt uw man u dadelijk weer naar boven brengen?’ ‘Ik heb zin om te roken’ mompelde ik naar Bert vanuit een mondhoek. ‘Oh neen, ik breng haar wel’ zei Bert snel.

Er was geen gaasje te vinden in mijn lijf en Bert rolde mij naar buiten en stak een peuk voor mij op.  Als twee stoute kinderen stonden we stiekem te roken. ‘Oh, heerlijk’ zei ik genietend, maar na het tweede trekje werd ik wel heel erg licht in mijn hoofd. ‘Ik ben lekker high....’ Meer durfde ik niet te nemen en we namen de lift naar boven. Daar stond een dienblad klaar met beschuitjes, wat brood, beleg en thee. Ik had alweer honger als een paard en samen aten we alles op.

De hoofdzuster kwam kijken of ik naar huis kon en eigenlijk had ik het daar wel weer gezien. Ik moest mezelf een punt geven, tien was heel slecht en een was heel goed. ‘Een twee’ glimlachte ik en ik meende het, ik voelde me prima.

Ze had nog veel informatie voor Bert over afspraken voor volgende week maar dat ging allemaal langs mij heen. We liepen nog even langs Marcia om afscheid te nemen en ik ging weer naar huis.

Thuis bekeek ik mijn wond eens goed. Het was een jaap van acht centimeter aan de rechter bovenkant van mijn borst. Met zwaluwstaartjes zaten de randen aan elkaar vast en het zag er ruw en gerafeld uit. Onder mijn oksel had ik een wond van zes centimeter die gehecht was. Dat was alles. Ik was niet echt verminkt, hier kon ik wel mee leven en Bert ook. Ik was wel doodmoe maar ook heel blij en dankbaar. Ik heb nog veel telefoontjes gepleegd en iedereen reageerde opgelucht. Dat was eergisteren. Vandaag en gisteren veel gerust, veel gegeten, gerookt, TV gekeken, telefoontjes en e-mailtjes beantwoordt. De pijn valt reuze mee, het jeukt eerder een beetje. Donderdag  krijg ik de uitslag van het onderzoek. Dat betekent: of chemo of op vakantie kunnen gaan. Het ene uiterste of het andere uiterste, hemel of hel... Het waren spannende dagen maar de adrenaline  had steeds de overhand:  Ik was onoverwinnelijk, sterk, en niet kapot te krijgen. We wilden dit jaar naar Venetië gaan kamperen, samen met de kinderen. Ik verheugde me enorm op de vakantie die over een maandje zou plaatsvinden.

Wordt vervolgd