Sikkeneurig

Beste Fiena,

Mijn hele huwelijksleven heb ik me aangepast aan mijn vrouw. We zijn 38 jaar getrouwd. Onze kinderen zijn al lang het huis uit. Ik ben van nature een meegaand mens. Ik doe alles om mijn vrouw gelukkig te maken. Zij is niet de gemakkelijkste en zit vaak in de knoop met zichzelf. Dan prijs ik me gelukkig dat ik daar geen last van heb. In mijn ogen maakt ze problemen waar ze niet zijn. Als ik bijvoorbeeld een boodschap bij de super vergeten ben mee te brengen, is ze in alle staten. Ik bedenk dat we ook wel een dag zonder boter kunnen leven. Maar in haar ogen is dat volkomen onmogelijk. Ik doe haar dan het plezier en haal de boter alsnog. Nog een voorbeeld: Het regent pijpenstelen op de dag dat we een fietstochtje gepland hebben. Het huis is dan te klein. Ik sta machteloos en kan niets meer goed doen. Wat ik ook voorstel, niets is meer mogelijk. Ik ben onze Lieve Heer toch niet? Ik kan de regen niet weg toveren. De hele dag moet ik haar gejammer aanhoren.

Gek genoeg verwijt ze me dat ik altijd dwars lig. Dat is niet waar. Ik probeer haar in al haar wensen tegemoet te komen. Ik cijfer me jaar na jaar steeds meer weg. Toch is dat nooit genoeg in haar ogen. Vanwege haar ontevredenheid heeft ze onze vrienden verjaagd. Wij zijn op elkaar aangewezen. Ik heb in het verleden wel eens gedacht om er het bijltje bij neer te gooien. Gewoon te verdwijnen. Mijn eigen leven te gaan leiden en mijn eigen wensen te vervullen.

Beste Fiena, het is niet zo dat ik niet meer van mijn vrouw houd. Ik verlang gewoon naar rust en harmonie. Dat kan mijn vrouw mij niet geven. Er is altijd wel iets wat haar boos maakt of ontstemd. Ik merk de laatste tijd dat ik ook slecht gehumeurd ben. Ik mopper tegenwoordig om het hardst met haar mee. Ik denk dat mijn vrouw uiteindelijk gelijk heeft. Het leven is niet leuk. Niets maakt ons nog blij.

Beste P,

De volledige aanpassing aan uw vrouw is nu een feit.