Ans Moors is al 27 jaar thuis in Italië. Tegenwoordig heeft ze het ideaal geregeld, ze woont, samen met haar man Piero, om en om, een maand in Posterholt en een maand in Italië. Samen verzorgen ze wijnarrangementen bij de mensen thuis.

Het gezin

Ik werd als zevende geboren in een gezin met acht kinderen, vier jongens en vier meisjes. Ik had een fijne jeugd in Merum, ging daar naar de basisschool en voor het eerst naar jeugddansen. Toen was ik 14 jaar. Ik ging in Herten naar dansles en ook naar het jeugddansen onder toezicht van ouders. Omdat ik de zevende op rij was, ging niet alle aandacht naar mij. Ik was niet de oudste en niet de jongste, dus ik flipperde er een beetje tussen door. Dat vond ik heerlijk.

Ik ging toen al graag op vakantie bij familie. Nooit last van heimwee. Ik plande mijn vakanties altijd in, van tante zus naar tante zo in Roermond, Venlo en Nijmegen.

Puberen

Ik ging naar de middelbare school naar het Ursula Lyceum, maar toen kwam ik met rapporten thuis die op de voetbaluitslagen leken. Toen zei mijn vader: ‘Of het boek of de bezem!’ Maar ik mocht toch naar de MULO op Het Sint Salvator en kon doorstromen naar het tweede leerjaar. Daar heb ik eindexamen gedaan. Ik heb er hele leuke herinneringen aan. Toen heb ik nog een jaar Vormingsklas gedaan, daar werd je opgeleid tot huisvrouw. Ook niet slecht!

Ik was een tamelijk rebelse tiener. Altijd de grenzen opzoeken. Ik denk dat mijn moeder het niet altijd gemakkelijk met mij heeft gehad. Ik dacht de wereld te moeten veranderen en vond veel dingen belachelijk. Een grote mond op school. Dat soort dingen.

In die jaren was ik ook Tamboer Maitre bij De Drumband in Merum. Heel onschuldig liep ik voorop met zo’n stokje in een heel kort rokje. Helemaal niet in de gaten hebbende wat ik eventueel teweeg bracht. Dat hoorde ik veertig jaar later van mannen die ik een beetje de ‘kop op hol’ heb gebracht. Van De Drumband ben ik bij De Schutterij gegaan en ben gaan schieten. Sint Anna had, geloof ik, het eerste vrouwenteam. Toen was ik getrouwd met mijn eerste echtgenoot.

Reizen

Voor mijn trouwen ben ik ook nog verloofd geweest met een schat van een jongen. Hij was gewoon veel te lief voor mij. Ik was achttien jaar en ik ging voor het eerst naar Italië op vakantie en was meteen helemaal weg van dat land. Omdat ik bij de spoorwegen werkte mocht ik vrij reizen in Europa. Ik ging dus, samen met een collega, voor het eerst naar Finale Ligure in Italië, een plaatsje aan zee. Toen ik terug kwam maakte ik de verloving uit.

Het jaar daarna heb ik heel veel gereisd met de trein, altijd alleen. Dat beviel heel goed. Ik had altijd ‘anschluss’. Ik wisselde geregeld adressen uit met leuke jongens en meisjes.

Mijn eerste huwelijk

Ik was 20 jaar en leerde mijn toekomstige man kennen. We hadden het gezellig samen, deelden dezelfde interessen. Na korte tijd zijn we getrouwd. We hebben enkele hele leuke jaren gehad in Roermond in een flat op De Donderberg en toen bouwden we daar een eigen huis. Allemaal leuk en aardig! Maar ons huwelijk liep mis: we verschilden toch meer dan altijd gedacht. Ik ging in die tijd op stap met een Italiaan maar hij was niet de reden dat ik een einde aan het huwelijk maakte. Ik heb alles achtergelaten en ben gegaan.

Mijn tweede huwelijk

In december ben ik gescheiden en in mei daarna ben ik terug gegaan naar Italië, naar Finale waar ik het altijd zo leuk had gehad. Ik heb daar een oude kennis opgezocht, een jongen waarmee ik tien jaar eerder omgang had gehad. Hij was niet getrouwd en in september zijn wij getrouwd en in februari is onze oudste zoon, Silvio geboren. Ik was 29 jaar. Ik heb leuke jaren gehad in Italië maar het was wel aanpassen. Maar blijkbaar kon ik mijn Nederlandse mentaliteit niet helemaal wegcijferen Ik was te vrij. Ik ben wel voor een deel Italiaanse geworden maar blijkbaar niet genoeg. Mijn man wilde mij wel begrijpen en me vrij laten, maar het was te moeilijk voor hem. Er speelde een groot cultuurverschil. Hij was jaloers. Ik praatte met iedereen en zei iedereen vriendelijk goedendag, man of vrouw en dat was al teveel. Ook de vreemde taal speelde mij soms parten. Ik dácht vaak iets begrepen te hebben en dan was dat toch niet zo. Dat zorgde voor veel misverstanden. Na twee jaar werd onze tweede zoon Christian geboren. Toen de kinderen 15 en 17 jaar waren, was ook dat huwelijk afgelopen. De kinderen zijn bij mijn man gebleven en ik ben weggegaan zonder een rooie cent. Later zijn we overeengekomen dat ik 200 euro per maand alimentatie kreeg gedurende enkele jaren.

Mijn derde verbintenis

Na twee maanden woonden Piero en ik samen. Dat is nu negen jaar geleden. Hij bleek toch meer te zijn dan een avontuurtje! We zijn niet getrouwd maar voor mij voelt het hetzelfde. Het was toen zaak om geld te verdienen. Piero is ook gescheiden en betaalt alimentatie aan zijn ex-vrouw. Wij zijn samen reclame gaan maken voor hotels in Italië. Wij hebben toen ons eigen bedrijfje opgestart dat geresulteerd heeft in wat we nu doen, wijnproeverijen organiseren bij mensen thuis en bij bedrijven en festiviteiten. Het is begonnen bij een tante van mij, op een zondag wijn en hapjes proeven. Toen is het balletje gaan rollen en hebben we ook bij andere mensen “onze” wijn en hapjes laten proeven. In het begin waren we meer kwijt aan het laten proeven dan dat het opbracht. Dus dat moest anders. Vanaf toen zijn we een bepaald bedrag per persoon gaan vragen. Maar we moeten het hebben van de bestellingen die op zo’n avond geplaatst worden. Naar wens kookt Piero op zo’n avond bij de mensen thuis, we brengen ons eigen bestek, tafellakens en serviesgoed mee. We laten de keuken achter zoals wij hem hebben aangetroffen, of nog netter! Op die manier hebben we een leuke avond met aardige mensen en de kosten worden betaald en we kunnen van de winst op de bestellingen leven. Dat doen we dus als we in Nederland zijn, ongeveer de helft van het jaar. De andere helft van het jaar wonen we in Italië en zoeken naar mooie wijnen en kazen en andere specialiteiten die we meenemen naar Nederland. We hebben nu een echte business!

Mijn overtuiging

Overal in de wereld zijn mooie dingen; je moet er alleen oog voor hebben om ze te zien, en dat heb ik gelukkig bij de geboorte gekregen. (Dank U wel, mam!)

Ik mis de dingen die ik niet heb eigenlijk nooit. Ik verlang daar dan ook niet naar. Ik geniet altijd 100 procent van de dingen die ik wél heb. Dat heb ik zowel met spullen als met mensen. Als ik een vaatwasser heb, gebruik ik die en geniet ik daar van. Heb ik geen vaatwasser, doe ik het met de hand en daar heb ik dan helemaal geen last van. Als ik mijn familie of mijn kinderen bij me heb, vind ik dat hartstikke fijn. Als ik ze niet bij me heb, mis ik ze voor geen meter. Ik ben dus niet echt de klassieke mamma en ik denk dat mijn kinderen dat ook zo voelen. Als ik mijn zoon wel eens bel of hij ergens goed is aangekomen, valt hij van zijn stoel. Ze maken zich ook geen zorgen over mij! Ik ben van mening dat iedereen zijn eigen leven moet ‘leiden’ met een korte ’ei’ want lijden met een lange ‘ij’, daar ben ik nooit vóór geweest. Dat lukt mij heel aardig!