Danny Lehnen is en blijft ‘eine Remunjse jong’ Zijn overgrootvader runde in vroeger tijden een hotel in de Kruisherenstraat. Zijn familie heeft een fritures op Maalbroek en op de Bredeweg. Danny woont met vriendin Carole en hun dochter Annabel in Bordeaux maar zij vonden het belangrijk om Annabel in de kathedraal in Roermond te laten dopen. Er is toch een stukje van zijn hart in Roermond achtergebleven.

Danny: Ik ben geboren in Roermond. In Maasniel. Daarna in Leeuwen gewoond en van daar uit ben ik naar Frankrijk gegaan. De reden dat ik ging was dat ik Carole had leren kennen. Zij is Francaise. We hebben elkaar trouwens in Spanje op vakantie leren kennen. Het is een uit de hand gelopen vakantieliefde.
Maar om bij het begin te beginnen. Ik heb in Leeuwen op de basisschool gezeten en daarna ben ik naar Broekhin gegaan. Ik heb daar zeker weten, een leuke tijd gehad. Maar ik kan me daar steeds minder van herinneren. Ik heb weinig vrienden van school overgehouden. Maar ik heb wel nog steeds vrienden in Roermond terwijl ik 11 jaar geleden weg ben gegaan. Ik ben in de tussentijd wel gedurende drie jaar teruggeweest. Zeven jaar geleden ben ik voor de tweede keer naar Frankrijk verkast.

Kennismaking
Danny: Ik heb Carole dus tijdens een vakantie in Spanje leren kennen. Ik lag op het strand met een vriend en ik zag Carole en was meteen verkocht.
Carole:Van mijn kant sloeg de liefde ook toe. Ik ben in Frankrijk geboren en heb daar ook altijd gewoond. Behalve dan die drie jaar in Nederland.

De taal
Carole: Ik spreek nu dus redelijk goed Nederlands. Ik heb echt geen talenknobbel. De eerste tijd hebben Danny en ik Engels met elkaar gepraat. Danny sprak toen niet heel goed Frans.
Danny: Ik sprak alleen wat schoolfrans. Ik ben in Bordeaux naar de universiteit gegaan om Frans te studeren. Dat was een opleiding speciaal voor buitenlanders. Binnen drie maanden sprak ik vloeiend Frans.
Carole: Danny heeft een talent voor talen.

Terug naar het begin
Danny: Na deze vakantie kwam ik depressief terug naar Roermond. Ik heb mijn baan opgezegd. Ik werkte in de bouw om werkervaring op te doen. Ik heb het risico genomen en ben naar Carole afgereisd. We kenden elkaar eigenlijk pas een paar weken.
Carole: Ik woonde bij mijn ouders, ik studeerde nog. Dus Danny trok bij mijn ouders in. We hadden geen geld om iets voor ons zelf te huren. Dat heeft enkele maanden geduurd. Na de cursus Frans nam een baantje bij een bouwmarkt en huurden we een appartementje.

En verder?
Danny: Na anderhalf jaar toen Carole klaar was met haar studie verpleegkunde, zijn we in Nederland gaan wonen. Carole kreeg een baan in het ziekenhuis.
Carole: Met de Nederlandse taal ging het al snel goed. Ik was veel bij mijn schoonouders en zij spreken geen Frans. Dus ik moest wel! Wij woonden toen in Leeuwen. Daar had ik het prima naar mijn zin. Ik had leuke collega’s. Ik voelde me hier thuis. Ik miste wel mijn familie, wij zijn heel close. Ook mijn vrienden miste ik wel. Dat blijft ook altijd.
Danny: Het is toch zo dat een van de twee zich min of meer moet opofferen.
Weer terug in Nederland ben ik technisch tekenaar geworden. Daar had ik voor geleerd op de MTS. We hebben drie jaar in leeuwen gewoond. Tegenwoordig ben ik werkvoorbereider in Frankrijk. Iets heel anders.

Hoe bevalt het werken in Frankrijk?
Danny: Ik blijf toch een buitenlander. Ik moet overal voor vechten en bij iedere zin nadenken. Dat maakt mijn werk twee keer zo moeilijk en twee keer zo vermoeiend. In Frankrijk is er heel sterk een hiëarchie. Je zegt ‘mijnheer’ tegen je baas. In Nederland gaat het er allemaal wat soepeler aan toe. Toevallig is mijn baas in Frankrijk een soort barmhartige Samaritaan. Hij deelt alles met zijn medewerkers. Ik ben daar met de kont in de boter gevallen. Naast het werk van werkvoorbereider doe ik vastgoed transacties. Ik koop samen met mijn baas af en toe een schuur en die verkopen we dan met winst. Schuren zijn tegenwoordig erg in de mode. Ze worden door de (buitenlandse) koper verbouwd tot zomerhuisjes. Een bevriende makelaar kent de dorpen en oude mensen die wel willen verkopen. Maar ik heb wel deze zeven jaar hard moeten vechten voor alles wat we bereikt hebben. Het is ons niet in de schoot geworpen. Ook Carole niet.
Carole: Wij hebben een spannend leven, in ieder geval nooit saai. Nu ben ik weer zwanger! Ik ben bezig me te specialiseren en werk in een ziekenhuis als assistent anesthesie. Best zwaar, werken, studeren en de kleine Annabel.

Verhuizen
Carole: Mijn familie woont 20 km verder. Ik heb een zusje en mijn ouders. Ik heb het nooit een probleem gevonden om te verhuizen. Ik zeg ook niet dat we nooit meer gaan verhuizen. Waar naar toe weet ik ook niet. Misschien wel in Roermond?
Wij vinden het ook belangrijk dat onze kinderen van twee culturen kunnen proeven. Annabel is nu twee en een half jaar en zij spreekt natuurlijk Frans maar kan het Nederlands wel verstaan. Danny spreekt Nederlands met haar.
Danny: Wij hebben nu een heel leuk huis in het bos maar we hechten daar niet heel veel waarde aan. Het is leuk opgeknapt maar als we het zouden verkopen, zou ik daar geen traantje om laten. Wij wonen ongeveer 50 km van het centrum van Bordeaux.

Hebben jullie gewoonten van elkaar overgenomen?
Danny: Ik had helemaal geen eetcultuur. Mijn ouders hebben altijd hard gewerkt en dus ging het eten bij ons thuis wat rommelig. Ik heb in Frankrijk pas echt leren genieten van het eten. Lang aan tafel zitten en natafelen. Dat kende ik helemaal niet . Voorgerechten, tussengerechten, hoofdgerechten. Verschillende soorten wijn bij het eten. Daar moest ik erg aan wennen. Nu zou ik niet meer anders kunnen en willen. Vroeger was het bunkeren en klaar.
Carole: Bij ons komen vrienden altijd eten. Hier komen ze een glaasje wijn drinken. Bij ons hoort er altijd eten bij. Maar ik hou ook heel erg van boterhammen.
Danny: Het is de gewoonte in Frankrijk om twee keer per dag warm te eten. Ik heb twee uur pauze tussen de middag. Ik eet altijd iets warms tussen de middag en Carole neemt vaak een boterham!

Hechten
Danny: Toen ik uit Roermond vertrok, was ik blij dat ik ging. Maar toen ik eenmaal weg was, miste ik Roermond toch. Toen realiseerde ik me pas hoe leuk en gezellig het was. Ook hoe mooi de gebouwen bijvoorbeeld zijn. Toen ik elf jaar geleden in Bordeaux ging wonen kreeg ik een cultuurshock. Het is een héél grote, drukke stad met 2 miljoen inwoners. Tegenwoordig is de stad uitgeroepen tot wereld monument en is heel mooi opgeknapt. Het centrum is autovrij. Het is prachtig!

Bezoek
Carole: Wij hebben drie dagen per week een oppasmoeder bij ons thuis. Annabel gaat twee dagen naar mijn ouders. Opa en oma van Roermond komen minstens drie of vier keer per jaar naar ons toe.
Danny: Mijn vrienden uit Roermond komen ook geregeld. Helaas steeds minder...iedereen krijgt toch een partner, kinderen. Dan wordt het allemaal wat moeilijker om te komen. Soms heb ik het gevoel dat ze me vergeten.

Sociaal leven
Danny: Ik heb het gemakkelijk gehad omdat Carole vrienden had, ik heb niet zelf hoeven zoeken.
Carole: Danny is heel open. Hij praat met iedereen. Wij wonen eigenlijk in een klein dorp en Danny kent iedereen. Maar echte vrienden heb je eigenlijk maar twee of drie. De verwachtingen van Danny waren erg hoog.
Danny: Ik zie dat het leven hier doorgaat en ik neem er niet meer aan deel. Ik hoor er niet meer bij. Dat vind ik soms moeilijk. Maar dat zijn ook maar periodes waarin ik dat zo voel. Ik heb enkele vrienden hier en dat gaat gewoon nooit over. Maar dit is wel erg persoonlijk...

Trouwen
Danny: Wij zouden heel graag trouwen maar dat is een ingewikkelde kwestie. In verband met de organisatie. Het moet er gewoon een keer van komen.
Carole: Misschien als de nieuwe baby gedoopt wordt. Dat we dan ook trouwen!