Pater Piet Hooyschuur (67) was ‘aeve thoes’ in Roermond om zijn veertig jarig priester jubileum te vieren. In het dagelijks leven woont en werkt hij als missionaris in Afrika, Oeganda, waar hij de dagelijkse zorg heeft over zo’n 150 weeskinderen. Tezamen vormen zij St. Noa’s Family, een weeshuis dat Pater Piet Hooyschuur nu alweer 27 jaar geleden tijdens de moeilijke oorlogsjaren heeft gesticht. Tijdens alle verlofperioden woont Pater Piet Hooyschuur bij zijn zus Tiny Reiniers-Hooyschuur op de Kapellerlaan.
De wieg
Ik ben geboren in Zaandam. Daarna heeft mijn familie jaren in Bergen op Zoom gewoond. Zelf ben ik in die tijd naar het Klein-Seminarie in Sterksel gegaan, aansluitend twee jaar Filosofie in Boxtel. Daarna volgden een jaar noviciaat in Engeland envier jaar Theologie in Canada. Direct na mijn priesterwijding ben ik uitgezonden naar hartje Afrika, Oeganda. Mijn band met Roermond bestaat hierin dat mijn familie jaren geleden haar hart aan de stad heeft verloren! Mijn ouders zijn meer dan 30 jaar geleden in Roermond komen wonen. Mijn zus Tiny en zwager Jan vonden de stad vervolgens zó leuk dat zij besloten om ook naar Roermond te verhuizen. Mijn vader is inmiddels 94 jaar, mijn moeder en mijn zwager zijn ruim drie jaar geleden overleden
Nederland Roermond
Toch wel elke drie of vier jaar breng ik mijn verlof door in Roermond. Mijn zus woont nu al 24 jaar in de stad, en haar huis op de Kapellerlaan is al jaren mijn thuisbasis als ik in Nederland ben. Tiny en ik zijn verknocht aan Roermond . Tiny voelt zich helemaal opgenomen en heeft een fijne vriendenkring. Ik voel me hier altijd thuis, word altijd overal hartelijk ontvangen en ik durf daarom te zeggen ‘mijn vaderstad Roermond’!
Afrika
In 1970 ben ik uitgezonden naar Oeganda, twee maanden na mijn wijding. Ik ben lid van de Sociëteit van Missionarissen van Afrika (zij worden ook wel ‘witte paters’ genoemd). Een jaar voor de wijding mogen wij onze wensen voor wat betreft de bestemming kenbaar maken. Ik had gevraagd om naar Burkino Faso te gaan, in West Afrika. Dat ging niet door omdat West Afrika te zwaar zou zijn voor mij, qua gezondheid. Men dacht ook dat de Franse mentaliteit mij minder zou liggen. Dat was de reden dat ik in Oost Afrika terecht kwam in het Engels sprekende Oeganda. Maar in mijn eerste parochie waar ik benoemd werd, waren allemaal Frans sprekende confraters! En op dat moment wist ik nog niet wat voor zware jaren er voor mij voor de boeg zouden liggen in Oeganda!
Oeganda
Churchil zei ooit: ‘Oeganda is de parel van Afrika’.
Het land heeft een beminnelijke bevolking en de schoonheid van het land wordt gereflecteerd in hun ogen. Maar door oorlogen en het schrikbewind van o.a. Idi Amin in de jaren 80 is van die glans veel verloren gegaan. Nu lijdt het land onder enorme corruptie. De vraag is: wat kunnen we doen om de verloren glans terug te brengen. Dat kunnen wij niet, dat moeten de Oegandezen zelf doen. Wij kunnen wel helpen, en dat is dus waar ik me al 40 jaar mee bezig houd, de zorg voor de allerarmsten en meest kwetsbaren, onder meer door St. Noa’s Family.
Het weeshuis St. Noa’s Family *
Het weeshuis is ontstaan in de oorlog in de periode 1980 tot 1985 onder het bewind van Obote. Toen in januari 1986 Museveni door een staatsgreep aan de macht kwam, dachten wij positief over hem. Hij was de juiste man op de juiste plaats. Maar nu hij op het pluche zit heeft hij inmiddels de wetten zodanig aangepast dat hij voor het leven president kan blijven. In die vijf moeilijke jaren kwamen veel mensen in vluchtelingenkampen terecht, zo strandden ook bij ons op de missiepost veel mensen en vooral veel kinderen. Zonder enige aarzeling zijn wij gaan helpen met de opvang van kinderen zonder ouders en kinderen die hun ouders kwijt waren geraakt tijdens de vlucht. Vandaag de dag wordt St. Noa’s overwegend gevormd door kinderen die hun ouders hebben verloren door aids. Ook komt het helaas nog geregeld voor dat vrouwen sterven in het kraambed en de pasgeboren baby bij ons wordt gebracht omdat de vader niet in staat is om voor het kind te zorgen.
Ieder kind heeft zijn/haar eigen trieste levensverhaal, dikwijls hartverscheurend. Binnen St. Noa’s bieden wij hen een stabiele, warme en liefdevolle omgeving. Op dit moment wonen in St. Noa’s Family ongeveer 110 kinderen, waarvan 35 kinderen onder de 4 jaar. Daarnaast zijn er zo’n 40 kinderen (waaronder 10 doofstomme kinderen) die gedurende het schooljaar buitenshuis (op kamers of in het doveninstituut) verblijven en de vakanties doorbrengen bij ons in St. Noa’s Family. Zodra kinderen de schoolgaande leeftijd bereiken, bezoeken zij de lokale (privé-)school. Het is de bedoeling dat ieder kind dat St. Noa’s verlaat, op eigen benen kan staan en de vaardigheden heeft om in zijn of haar eigen onderhoud te voorzien. Vandaar dat alle kinderen de mogelijkheid krijgen om een vak te leren of een vervolgstudie te doen. Inmiddels heeft St. Noa’s al veel jong-volwassenen ‘afgeleverd’. Het is prachtig om te zien dat deze mannen en vrouwen die toch zo’n moeilijke start hadden in het leven, het nu zo goed doen. Met een baan en veelal ook een eigen gezin, blijven zij St. Noa’s opzoeken. Dat is voor mij het teken dat er werkelijk sprake is van een familie, en dat geeft heel veel voldoening en vervult mij met dankbaarheid.
Het dagelijkse leven
Ik leef in een communiteit van 3 missionarissen van verschillende nationaliteiten. Dat is belangrijk omdat je er nooit alleen voor staat en zo goede weloverwogen beslissingen kan nemen. Het is de kracht van de missionarissen van Afrika:leven met andere nationaliteiten. We hebben kandidaten uit Europa, India, Brazilië, Afrika etc. In de oorlogsperiode werkte ik samen met een Canadees en een Ier. Ondanks alle moeilijkheden was het een mooie communiteit, een thuishaven. Waar wij toen woonden kun je eigenlijk geen dorp noemen. Het waren enkele hutten, verspreid in een landbouwgebied. Er woonden allemaal boeren. Ons huis was heel eenvoudig, enkelsteens muren met een golfplaten dak.
Alles wordt daar gebouwd van eigen gemaakte stenen samengevoegd met leem (dit noemt men wel gekscherend ‘apostolische cement’). Ik heb zelf ook duizenden stenen gemaakt.
In Oeganda is inmiddels veel vooruitgang te zien, vooral rond de steden. In de dorpen is het echter vaak nog heel primitief: hutten met rieten daken, zand op de vloer en de mensen zitten vaak gewoon op de grond. Er is (meestal) geen elektriciteit en water is dikwijls een probleem. In onze streek hebben de mensen gelukkig genoeg (al is het eenzijdig) te eten. Soms is het eten schaars in het oosten van het land.
Werk
Mijn werk is erg afwisselend. Bijvoorbeeld: na vele jaren parochiewerk in diverse plaatsen w.o. het bouwen van schooltjes, werd ik benoemd tot econoom van een seminarie. Dat heb ik drie jaar gedaan, drie dagen per week. De andere dagen hield ik me bezig met het weeshuis St.Noa’s Family.
Dit jaar stond er een verhuizing op het programma. St.Noa’s Family moest na 27 jaar noodgedwongen omzien naar een nieuwe locatie. We hebben alles meegenomen, dat wil zeggen bestaande gebouwen afgebroken om vervolgens alles op de nieuwe locatie te hergebruiken. De nieuwe locatie ligt 90 km verder. Dus de verhuizing had heel wat voeten in aarde en dat is eufemistisch uitgedrukt. Op de nieuwe locatie moeten nog heel wat bouwwerkzaamheden plaatsvinden om het goed op orde te krijgen. Zo ontbreekt bijvoorbeeld nog een eetzaal. Drie keer per dag staan er nu zo’n 100 bordjes in het gras in het gelid en moet iedereen een plaatsje zoeken in de buitenlucht om te eten. U kunt zich voorstellen dat dit in het regenseizoen verre van ideaal is...Toch laat het realiseren van deze eetzaal nog even op zich wachten, hiervoor moet ik namelijk nog de nodige gelden bij elkaar sprokkelen.
Jubileum
Het was fantastisch om mijn 40 jarig priesterjubileum op 4 juli j.l. te vieren met een Eucharistieviering in de O.L.Vrouw Munsterkerk in Roermond . De viering werd opgeluisterd door de Schola en de hemelse vertolking van het Panis Angelicus en Ave Verum van Mozart door de soliste Margriet Laumen. Het heeft op mij een geweldig diepe indruk gemaakt.
Het feliciteren in de kerk na afloop van de mis was een viering op zichzelf. De verbondenheid onder elkaar was mooi om te ervaren. De giften die ik bij gelegenheid van mijn jubileum mocht ontvangen – en waarvoor ik de milde gevers zeer erkentelijk ben – komen voor 100% ten goede aan de kinderen van St.Noa’s Family. Dus namens de kinderen, hartelijk dank !
’s Middags hadden we een bijeenkomst van alle adoptie ouders die via het Missieburo van het Bisdom Roermond een kind uit ons weeshuis financieel hebben geadopteerd.
* De vele blijken van interesse en medeleven hebben mij gesterkt en mijn hart vervuld van moed om in de geest van onderlinge verbondenheid en met hulp van velen op deze weg nog jaren door te gaan! Op 11 augustus zal ik terug naar Oeganda gaan, dan duurt het weer even voordat ik opnieuw ‘aeve thoes’ ben in Roermond!