Beste Fiena,
Er zijn van die dagen waar van ik achteraf denk: wat een gekke dag vol vergissingen. Ik ben nogal warrig en val van de ene rare situatie in de andere. Vaak zeggen vriendinnen: dat je op die manier kunt léven, ik zou gek worden. Nou, ik niet. Ik neem de gebeurtenissen zoals ze komen en maak er het beste van. Mijn man is ook zo, dus we kijken nergens van op. Eerder werd ik wel eens op tijd gecorrigeerd door mijn kinderen maar deze zijn sinds kort het huis uit, Mijn man en ik staan er nu alleen voor om alles wat verkeerd gaat, weer recht te trekken.
Ik zal een voorbeeld geven van een doodgewone dag uit mijn leven.
Afgelopen dinsdagmorgen word ik wakker en denk meteen aan de vuilnis die nog aan de straat gezet moet worden. Dat is mijn man gisteren vergeten. Gelukkig, denk ik er op tijd aan. Ik spring uit bed en zet zo zachtjes mogelijk de twee emmertjes aan de straat. Het is nog donker maar dat is in deze tijd van het jaar altijd zo als ik rond zeven uur op sta. Wel valt op dat de krant er nog niet is terwijl het meisje dat iedere dag trouw de krant in de bus gooit, altijd heel vroeg is. Al sjouwend met de vuilnis komt het meisje met de krant en een vrolijk ‘goede morgen! Ik zeg ook vrolijk ‘goede morgen’ terug. De dag begint goed.
Ik besluit vóór het douchen de krant te lezen bij een grote kop koffie en een boterhammetje. Ik trek de gordijnen open, doe de lampen aan. Intussen verwonder ik me dat het nog steeds donker is buiten. Zeker weer zo’n dag dat het helemaal niet licht wil worden. Al lezend kijk ik eens nadenkend op de klok in de kamer en zie...dat het vijf uur in de ochtend is! In mijn enthousiasme om de vuilnis buiten te zetten heb ik helemaal niet op mijn wekker gekeken maar gewoon aangenomen dat het rond zeven is was.
Ik kan natuurlijk weer mijn bed induiken, maar ik kan ook kiezen om van deze extra uren te genieten. Dat doe ik! Ik lees dus heel uitgebreid de krant, neem mijn spannende boek mee in bad en laat drie keer warm water bij lopen. We zijn deze dag van plan om met de trein naar mijn zus te gaan in Breda. Door alle extra tijd die mij gegund was, hoeven we ons niet eens te haasten. Op ons dooie gemak lopen we naar het station. Daar begint het gesodemieter met het kaartjesapparaat. Daar zijn we allebei niet goed in en na diverse pogingen heb ik er twee enkeltjes uit gekregen. De bedoeling was twee retourtjes. Door dit gedoe moeten we naar het juiste perron rennen. Ik heb in één hand mijn tas, het cadeautje voor mijn zus en in de andere hand snoeppapiertjes die ik weg moet gooien en de twee enkeltjes. In het voorbij strompelen mik ik de snoeppapiertjes in de afvalemmers. Tenminste... dat denk ik maar het zijn mijn treinkaartjes die ik in de afvalemmer pleur. Onze armen zijn te kort en we krijgen de kaartjes er niet meer uit. Terug naar het station om weer de strijd met het kaartjes apparaat aan te gaan. Deze keer klamp ik een mijnheer aan die ons helpt om twee retourtjes te bemachtigen. Een uur later dan gepland zitten we in de trein...jammer genoeg naar Nijmegen! We komen die dag toch nog in Breda aan. Vraagt mijn zus: ‘Waar bléven jullie nou!’ We zijn maar blijven overnachten, dus de retourtjes hadden achteraf toch maar beter enkeltjes kunnen zijn. Fiena, dit is een doorsnee dag voor ons.
Beste U,
Gelukkig dat u die dag extra uurtjes te besteden had, zo heeft u eigenlijk geen tijd verknoeid... Of zie ik dat nou verkeerd?