Beste Fiena, Deze week ben ik weer eens met de neus op de feiten gedrukt. Eenzelfde situatie roept bij verschillende mensen heel verschillende reacties op. Het ligt maar helemaal aan je instelling hoe je met gebeurtenissen omgaat. Mijn alleenstaande bejaarde tante brak een heup, zij stelt de tamtam in werking en krijgt alle hulp van familie, vrienden en buren. Ook de instanties worden verwittigd en zij krijgt alle hulpstukken die maar te krijgen zijn. Aan bezoek geen gebrek. Het is hulp op maat. De een kookt, de ander gaat met haar naar het ziekenhuis en weer een ander poetst het huis of doet de boodschappen. Mijn tante ligt als een koningin in bed en krijgt niet de tijd om zich eenzaam of zielig te voelen. Niet dat het gemakkelijk is. Naar het toilet gaan is een crime, de voordeur kan ze niet openmaken. Ze kan niet even iets pakken. Maar zij bewaart haar humor en maakt het zo gezellig mogelijk. Zij heeft graag veel mensen rondom haar ziekbed. Ze krijgt wat ze vraagt. Een kennis heeft een tijdje geleden een auto-ongeluk gehad en enkele ribben gebroken. Zij kon aan alle vriendinnen hulp vragen. Dat gaf haar een goed gevoel. Zij heeft geprobeerd daar zo weinig mogelijk gebruik van te maken. Maar van de andere kant niet geaarzeld als het niet anders kon. Het is vaak al genoeg dat de mogelijkheid bestaat om geholpen te worden. Daarbij nam haar zoon het grootste gedeelte van de hulp op zich. Het hemd is in dat geval toch nader dan de rok. Van hem kan zij hulp gemakkelijker accepteren. Een nicht heeft haar voet gebroken. Daar is het gebeuren een heel ander verhaal. Zij heeft geen groot netwerk om zich heen. Zij heeft wel een echtgenoot. Maar hij is ook niet gezond en kan niet zwaar belast worden. Als ik haar relaas hoor, klinkt daar pure ellende in door. Ze woont gelukkig in een appartement. Haar uitwonende kinderen helpen haar. Dat zijn lichtpuntjes, maar je moet ze wel zien. Een vriendin heeft een pijnlijke rug. Zij kan nooit iets langere tijd achter elkaar. Verder zijn er ook nogal wat mankementen die haar het lopen moeilijk maken. Haar hoor je nooit klagen of om hulp vragen. Zij gaat dapper door met zelf de dingen te doen. Zij zit nooit bij de pakken neer en blijft met veel moeite haar huishouden en uitjes bijhouden. Zij kan heel goed genieten van alle kleine dingen van het leven. Weer een andere kennis kan heel moeilijk hulp aanvaarden. Hij zal pas hulp vragen als het werkelijk niet anders meer kan. Het moeilijke van hulp aanvaarden is dat sommige mensen het goed bedoelen maar je overstelpen met raadgevingen waar je niets mee kunt en hulp die je liever niet wilt. Deze zogenaamde hulp maakt dan eerder zieker dan beter. Hoe vraag je om de juiste hulp? Hallo J, Ik zou zeggen: Probeer zoveel mogelijk mensen een kleine taak te geven. Mijn ervaring is dat mensen je dan graag willen helpen. Ben duidelijk in wat voor jou persoonlijk goede hulp betekent. Beterschap, Fiena