Beste Fiena,

Nu, achteraf moet ik misschien toch toegeven dat ik had moeten sparen voor mijn oude dag. Ik heb altijd alles opgemaakt wat ik had en zelfs altijd geweigerd om een kleine buffer op te bouwen voor als bijvoorbeeld de wasmachine kapot ging. Maar erger is dat ik ook geen pensioen heb opgebouwd. Mijn werkgever heeft dat niet aangeboden en ik had er geen idee van dat ik daar zelf voor moest zorgen. Ik leefde lang in de veronderstelling dat ik automatisch een pensioen opbouwde. Toegegeven, ik stak mijn kop in het zand. Ik wilde niets weten van financiële toestanden en hoe het allemaal in elkaar stak. Ik was heerlijk onwetend en helemaal niet met mijn oude dag bezig. Ik zou wel zien als het zover was...Nu komt die tijd met rasse schreden nader en ik begin me toch af te vragen hoe mijn oude dag er uit zal zien in financieel opzicht. Ik hoor vriendinnen praten over reizen die ze gaan maken, het huis waar veel overwaarde op zit en het een of andere spaarcentje. Ik heb dus mijn hele leven niet gespaard. Ik zei altijd: ‘sparen? Wat is dat? Ik heb er maar op los geleefd. Als de wasmachine kapot ging, kocht ik voor 100 gulden of euro (wat je wilt) een tweedehansje. Ging weer enkele jaren mee en als die machine ook weer de geest gaf, belde ik mijnheer Jansen en hij bracht een andere tweede hans machine van een goed merk en nam mijn oude weer mee. Klaar is kees. Zo deed ik het ook met de koelkast, de tv en andere apparatuur. Ik kreeg ook veel spullen van anderen die persé het nieuwste model van het een of ander wilden of in de kleur van dat seizoen.

Ik deed andere dingen met mijn geld. Namelijk (te?) royaal leven. Ik kijk niet op een paar euro of naar wat iets kost in de supermarkt. Ik koop gewoon wat ik lekker en leuk vind. Meestal koop ik ook teveel in. Eigenlijk voor een weeshuis. Je weet maar nooit wie er komt op zo’n hele dag. Het is zo dat alles eigenlijk altijd op gaat. Ik weiger om uit te zoeken wie nou de gunstigste zorgaanbieder, of telefoonaanbieder is. Kan me niks schelen. Ik blijf gewoon waar ik ben. Ik kan het nu eenmaal niet opbrengen om me daarvoor te interesseren. Ik had laatst weer zo iemand aan de telefoon die me wilde laten overstappen naar het een of ander. Ik zei dat ik niet wilde waarop hij vroeg of ik geld wilde weggooien. Ik zei daarop” Ja, dat wil ik. De man werd vreselijk pissig op mij. Hij kon maar niet begrijpen dat ik het geld nog liever in de Maas gooide dan hem z’n gang te laten gaan en me kosteloos laten overschrijven naar ik weet niet wat. Ik heb voorgesteld om maar een eind aan het gesprek te maken en liet hem achter in machteloze woede over zoveel stommiteit. Lieve Fiena, moet ik mijn desinteresse nu bezuren?

Beste P,

Velen hebben hun spaarcentjes gekoesterd, zien groeien en ook weer zien smelten als sneeuw voor de zon. Ze stonden er bij en keken er naar. U heeft het geld tenminste helemaal zelf weggegooid.