Beste Fiena,

Mijn hele leven wordt op z’n kop gezet. Ik weet niet meer wat ik moet beginnen. Ik ken mijn vrouw niet meer. Ik leef met een totaal vreemde in huis terwijl we al dertig jaar getrouwd zijn. Het is helemaal niet mijn gewoonte om vreemden om hulp te vragen. Zo ziet u hoe radeloos ik ben. Ik zal u het verhaal uit de doeken doen.

Mijn vrouw en ik schelen acht jaar in leeftijd. Toen wij trouwden was zij 21 jaar en ik 29 jaar. Na vier jaar kregen we een mooie dochter. Een lief kind dat nooit moeilijkheden heeft veroorzaakt. Ik ging werken en mijn vrouw deed het huishouden en zorgde voor onze dochter. Omdat mijn vrouw tamelijk chaotisch is, maakte ik altijd een schema van wat er die dag en week moest gebeuren. Naar volle tevredenheid van mij en mijn vrouw. Ook de financiële kant was mijn pakkie-an. Mijn vrouw kreeg huishoudgeld en in het schema was ook opgenomen hoe zij dat moest besteden. We hadden een mooie tuin en het was ook altijd een opgave van mijn vrouw om deze in orde te houden. Op die manier leefden wij al dertig jaar in harmonie. Ik wist altijd precies waar ik aan toe was. Welke maaltijd ik op welke dag kon verwachten en wanneer wij gingen wandelen of fietsen. Alles lag vast in een prettig patroon. Ik houd niet van verrassingen. Onverwacht bezoek was bij ons niet aan de orde. Wij maakten altijd afspraken. Naar familie gingen we op verjaardagen. Dat was ook duidelijk.

Vorig jaar rond deze tijd kregen we nieuwe buren. Toen begon het. De buurvrouw kwam kennismaken en mijn vrouw is idolaat van haar. Het zijn dikke vriendinnen geworden die te pas en te onpas bij elkaar hangen. Mijn vrouw is door haar helemaal veranderd. Ze doet de gekste dingen. Als ik thuis kom is zij er geregeld niet. Het eten is niet klaar, de tuin ziet er verwaarloosd uit. Ze trekt zich helemaal niets meer aan van ons schema. Nog mooier, dat heeft ze verscheurd en in de vuilnisbak gegooid! Ze maakt geen ruzie, ze doet het alleen gewoon allemaal niet meer. Ik voel me een vreemde in mijn huis. Ik tel niet meer mee. De buurvrouw en haar vriendinnen zijn nu alles voor mijn vrouw. Zij hebben haar opgestookt. Ik wil niet dat zij deze vrouwen nog ziet. Ze passen totaal niet in ons leven. Wij zijn anders. Mijn vrouw zegt dat ze de komende dertig jaar gaat doen wat ze altijd al heeft willen doen: genieten en haar invallen volgen. Op terrasjes zitten, naar tentoonstellingen gaan, naar rommelmarkten en koffie drinken met vriendinnen. Ook wil ze met een paar vrouwen naar Parijs. Nu vraag ik u, wat moet dat mens in Parijs?

Beste Fiena, hoe kan ik alles weer terugdraaien naar het oude patroon?

Beste K.

Ik denk dat er geen terugweg mogelijk is. U kunt uw vrouw vragen om een schema te maken. Dan weet u waar u aan toe bent.

Succes, Fiena