Beste Fiena,

Ik realiseer me dat ik me verheug op de winter. Ik vind winter heel gezellig, de lange avonden, de dagen dat het nauwelijks licht wordt. Het heeft wat. Maar waar ik nu vooral aan denk is winterkleding. Wat heb ik vroeger geleden als de tijd weer aanbrak van de nylonkousen, de maillots en later de pantykousen. Die dingen waren voor mij de hel. Ze kriebelden! Ze maakten me gék. Ik voelde me zo ongelukkig in die beenbekleding dat ik iedere morgen dikke tranen huilde bij het aantrekken. Het begon allemaal met de nylonkousen met sjarretels. Ik vond het ondingen en helemaal niet mooi. Ik vond het geen gezicht in tegenstelling tot de meeste heren. Daarbij schoten ze geregeld los en was je genoodzaakt je even terug te trekken om een en ander weer in orde te brengen. Toen werden de pantykousen uitgevonden. De uitvinding van de eeuw omdat de sjarretel verdween. Dat is inderdaad een pluspunt. Maar ook de pantykousen bleven net zo hard kriebelen. Andere meisjes en vrouwen hadden daar geen last van. Alleen ik. Ik moest ’s morgens een half uur vroeger opstaan om die dingen aan te trekken. Dat ging tergend langzaam omdat ik iedere centimeter moest wennen aan het vreselijke gevoel van panty’s rond mijn benen. Ik zat op een stoel en moest moed verzamelen om de kousen stukje voor stukje omhoog te trekken. Geregeld laste ik een pauze in om te wennen. Als ik ze dan helemaal aangetrokken had, durfde ik me zeker vijf minuten niet te bewegen. Daarna raapte ik alle moed bij elkaar en stond op en liep enkele passen. Wat een gruwelijk niet uit te leggen gevoel. Die kriebeldingen van teen tot middel. Soms pasten ze niet, de beenlengte klopte niet en het dubbel geweven kruis van de panty hing tussen mijn knieën. Voor dat gevoel, een hele dag lang, heb ik geen woorden. Er is nooit een gewenning opgetreden. Ik heb dus tientallen jaren geleden tot ik niet meer naar school hoefde en de mode veranderde. Ik mocht pantalons dragen zoveel ik wilde. Toch kwam het nog geregeld voor dat ik ‘op sjiek’ moest mét panty’s. Het plezier was op zo’n dag voor mij vergald. Als ik zie hoe meisjes en vrouwen hun beendingen met plezier dragen, het lekker warm vinden engeen enkel probleem, ben ik wel jaloers. Ik wou dat ik zo voelde. Maar ik krijg de rillingen als ik er aan denk om ze aan te trekken. Voor mij nooit meer! Dat weet ik heel zeker. Mijn leven is een stuk lichter geworden sinds ik me realiseer dat ik nooit meer hoef te lijden onder kriebelige kleding van welk soort dan ook. Geen door oma gebreide ‘wolletjes’(onderhemden), geen truien met coll die niet lekker voelden maar gewoon katoen, lekker glad en luchtig. We hebben centrale verwarming en warme truien zijn niet meer nodig. Behalve als je de cv een graadje lager wilt zetten! Dát doe ik dus mooi niet!

Beste C,

Stelt u zich niet zo aan en denk aan het milieu.