Beste Fiena,

Al zeg ik het zelf, ik ben snel en handig in mijn dagelijks huishoudelijk werk. Ik denk na voor ik begin hoe ik een en ander effectief kan aanpakken. Ik bedenk welk werkje ik als eerste en als laatste doe. Er zit structuur in wat ik doe. Mijn huis was nooit spic en span maar gewoon redelijk, ik gaf mezelf een zes, dus een voldoende. Ik vergeet niets omdat ik altijd lijstjes maak wat en wanneer ik iets moet doen. Ik organiseer voor de hele familie verjaardagen, jubilea en bruiloften. Met alles er op en eraan. Van het bruidsboeket tot de koude schotel. Er komt geen buitenstaander aan te pas. Bij ons in de familie komt geen catering in huis. We maken het zelf met vereende krachten. Ik verdeel de taken en op die manier doet iedereen een klein deel van het werk.

In mijn huis geen hulp in de huishouding. Dat ben ik zelf. Het stelt eigenlijk niets voor als je het werk verdeelt in kleine stukjes.

Ik ben nu uit de kleine kinderen en heb al kleinkinderen. Ik weet wel nog dat toen mijn twee kinderen klein waren, ik dat heel weinig werk vond. Ik vond de tijd om de halve bibliotheek uit te lezen. Toen ze klein waren deden ze ’s middags hun middagdutje en toen ze al wat groter waren gingen ze naar de kleuterschool. Daarbij lagen ze om zeven uur in bed. Ik had zeeën van tijd.

Dat is tegenwoordig wel anders. Mijn schoondochter heeft haar handen vol aan haar zoontje van twee jaar. Hij houdt haar de hele dag bezig. Ze krijgt niets uit haar handen. Ze heeft zelfs geen tijd om de vaatwasser te vullen of uit te ruimen. De was stapelt zich op, gewassen en ongewassen. Poetsen schiet er bij in. Ze gunt zichzelf geen tijd voor iets leuks. Ik vraag me af wat ze toch de hele dag doet? Daarbij moet ik opmerken dat de kleine veel aandacht vraagt. Hij wil zijn moeder overal bij betrekken. Ze moet de hele dag met hem spelen. Dat doet dat ook. Ze puzzelen samen, ze bouwen samen met de blokken en ze spelen met de autootjes.

Misschien was ik wel een slechte moeder omdat ik dat niet deed. Ik gaf ze gelegenheid om fijn te spelen. Ik vond goed speelgoed belangrijk en ik gaf er niets om als ze rommel maakten. Knutselen kon altijd met papier en potloden, klei en vingerverf. Ze mochten zichzelf vuil maken en ook hun kleren. Maar ze moesten mij niet vragen om een lego-bouwwerk te maken. Daar had ik echt geen zin in. Ik denk dat je dat dan ook niet moet doen, je verveling straal je uit. Dat heeft dan weer zijn weerslag op het kind dat er ook de lol niet meer van inziet.

Ik vond het heerlijk om te kijken hoe de kinderen speelden. Trouwens hoe meer vriendjes en vriendinnetjes over de vloer, hoe minder aandacht ze vragen van de ouder. Ik keek stiekem naar hun spel van achter mijn boek!

Fiena welke methode is de beste?

Beste P,

Vraag dat maar aan uw kinderen.