Beste Fiena, Heeft u dat nu ook, van die kinderen met ontzettend lange tenen? Ik ga met mijn kinderen (dochter van 33 en zoon van 30 jaar) om alsof ik op eieren loop. Ik moet ze met fluwelen handschoenen benaderen. Ik leg al mijn woorden op een weegschaal alvorens ze na rijp beraad uit te spreken. Ik bied geregeld mijn excuses aan om iets wat ik verkeerd heb gezegd of gedaan in hun ogen. Zelf hebben ze nergens last van. Ze lopen over mij heen, luisteren niet naar wat ik zeg, vermijden nooit moeilijke onderwerpen, zadelen mij te pas en te onpas op met hun kinderen of de was. Vragen niet of het wel uitkomt dat ze op bezoek komen. Niets van dit alles. Ze beschouwen het (t)huis van mijn man en mij als van hun. Ze kijken ongegeneerd in mijn post, ze rukken kasten en laden open en hebben kritiek op hoe ik mijn huishouden run. Dat moet ik niet in hun huis proberen. Dan breekt de pleuris uit. Want dan is hun privacy in het geding. En hoe zit het dan met mijn privacy? Mijn huis is een beetje rommelig maar wel tamelijk schoon. Het huis van mijn dochter is heel opgeruimd maar wel erg stoffig. Oké, moet ze zelf weten. Ik voel me niet geroepen om bij haar stof te gaan afnemen. Maar ik zeg er ook niets van. Ik, daarentegen, moet steeds kritiek aanhoren over hoe rommelig het bij ons is. Mijn laden en kasten zijn inderdaad niet keurig netjes. Maar daar hoeft zij niet in te kijken. Doet ze toch! Zelfs hoe ik mijn geld besteed, is een onderwerp van kritiek. Mijn zoon roept dat ik meer in goedkope supermarkten mijn boodschappen moet halen. Daar heb ik geen zin in. Ik krijg steeds commentaar van hem dat zijn vrouw beter op de kleintjes let dan ik ooit gedaan heb. Nou, dat moeten ze mooi zelf weten. Ik zeg niks als ze allebei maar drie dagen willen gaan werken in verband met de zorg voor de kinderen. Mijn zorg is of ze dan hun hoge hypotheek wel kunnen betalen. Van vakanties nog maar te zwijgen. Mijn man en ik zijn wel goed om als bank van lening te dienen om het gat in hun begroting te sluiten. Geef niks, doen we graag. We mogen alleen geen commentaar leveren. Doen we dan ook niet. Als de stellen ruzie hebben, komen ze de een na de ander hun verhaal vertellen. Wij kunnen er niet van slapen. Zij wel. Ze laten ons niet weten dat de ruzie allang weer is bijgelegd. Alles is weer koek en ei en wij maar denken dat een echtscheiding er aan zit te komen. De opvoeding van de (klein)kinderen is een ander heet hangijzer. Mijn dochter zegt altijd: ik doe het zoals jullie het gedaan hebben met mij en mijn broer. Dat zegt ze maar ik zie het niet. Ze doet het heel anders en soms begrijp ik het niet. Maar ik zeg niks. Ik laat de kids rustig met hun eten smeren en gooien. Dat is blijkbaar modern. Maar wel graag in hun huis. Fiena, Ik klaag nu wel maar als ik eerlijk ben en terugdenk, was ik niet anders. Ik deed ook al deze dingen toen ik nog jong was. Ik schaam me diep! Beste J, Als uw kinderen uw leeftijd nu hebben bereikt, zien ze hun fouten ook in.