Hallo Fiena,

Ik weet niet of ik er goed aan doe om u om raad te vragen. Ik loop al enkele weken te twijfelen of ik u wel of niet moet schrijven. Dat is nu mijn probleem. Ik twijfel aan alles. Het begint ’s morgens al. Dan vraag ik me af wat ik het eerste zal doen afwassen, stoffen of de bedden opmaken. Daar kan ik rustig een uur over na denken en dan ga ik uiteindelijk stofzuigen. Daar krijg ik dan weer spijt van omdat ik de buurvrouw op bezoek krijg die iets zegt van de afwas van de vorige avond die er nog staat. Dat maakt dat ik me niet meer op mijn gemak voel in mijn eigen huis. Ik zie dan allerlei ongerechtigheden die ik eigenlijk had moeten opruimen, maar niet heb gedaan. Vervolgens moet ik boodschappen gaan doen. Ik kan niet kiezen wat we zullen eten en het eind van het verhaal is dat we iets bij de fritesboer halen. Gewoon om dat ik er niet toe gekomen ben om de knoop door te hakken. Voordat ik aangekleed ben is mijn kast leeg en liggen mijn kleren allemaal op bed. Ik heb ze aangetrokken en weer uitgetrokken. Eindelijk heb ik dan een keuze gemaakt en die past dan weer helemaal niet bij het weer van die dag. Dus dan heb ik het de hele dag te koud of te warm. Kleren kopen is helemaal een crime. Ik ga ze verschillende keren ruilen. De kleren die ik uiteindelijk hou, blijven nieuw in de kast hangen. Ik weet niet of het wel allemaal staat.

Mijn man en kinderen zijn ook al behept met besluiteloosheid. De kinderen maken er misbruik van en doen wat ze willen. Zij vragen mij bijvoorbeeld of ze snoep mogen. Van de ene kant gun ik het ze graag en van de andere kant is het weer niet gezond. Ik sta nog te twijfelen en intussen hebben ze de koektrommel al bijna leeg. Als ik ze vraag iets te doen of te laten zeggen ze gewoon: ‘Dat weet ik nog niet.’

Mijn man laat mij gewoon geen keus meer. Als wij bijvoorbeeld naar familie gaan, pakt hij voor mij wat kleren uit de kast. Jammer genoeg pakt hij het eerste beste en ik loop voor gek.

Ik was vorige week bij de kapper en daar heb ik me laten overhalen een ‘modern’ kapsel te nemen. De kleur is paars en het zijn stoppeltjes geworden. Ik ben daar doodongelukkig mee. Zelfs de hond kan mij dwingen om met hem te gaan wandelen als ik dat helemaal niet wil. Hij blijft zeuren en janken tot ik hem zijn zin geef.

Inmiddels is het een huishouden van Jan Steen geworden. Er liggen allemaal klusjes te wachten, niemand neemt nog initiatieven. Het leven gaat voorbij zonder dat er iets gebeurt. Wij twijfelen alleen nog maar aan alles en iedereen.

Fiena, hoe raken wij hier uit?

Beste S.

Twijfel aan der sterren klaarheid.

Twijfel aan al hetgeen gij ziet,

Doch twijfel aan de liefde niet.

Fiena